بررسی اثرات سطوح مختلف بتائین و متونین به عنوان جاذب بر شاخص های رشد و بازماندگی فیل ماهیان جوان (Huso huso Linnaeus, 1758)

به منظور بررسی تاثیر برخی از مواد جاذب در تغذیه فیل ماهیان جوان (Huso huso) ، آزمایشی بمدت 8 هفته در کارگاه تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری آق قلا صورت گرفت. حهت انجام این کار، مواد جاذب (بتائین، متیونین و مخلوط بتائین متیونین به نسبت مساوی) به منظور افزایش رشد و بازماندگی به جیره غذایی فیل ماهیان جوان (Hoso hoso) در سه سطح مختلف 1،0. 5 و 1. 5 درصد اضافه گردید. آزمایش درون مخازن پلی اتیلن 500 لیتری که با حدود 350 لیتر آب پر شده بودند، انجام گرفت. 20 عدد فیل ماهی جوان (متوسط وزن 28. 2±2. 63 گرم) درون مخازن ذخیره سازی و روزانه در 6 وعده تا حد سیری کامل تغذیه شدند. در پایان دوره آزمایش عوامل رشد و بازماندگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها به روش فاکتوریل و با استفاده از بسته های نرم افزاری Excel وSPSS انجام گردید. مقایسه میانگین تیمارها به کمک آزمون چند دامنه ای دانکن انجام شد و وجود یا عدم وجود اختلاف معنی دار در سطح احتمال 5 درصد (P=0. 05) تعیین گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که افزودن مواد جاذب در جیره غذایی سبب افزایش وزن، ضریب رشد ویژه (SGR) ، نسبت بازده پروتئین (PER) ، میزان بهره برداری از پروتئین خالص (NPU) ، فاکتور وضعیت (CF) ، بازماندگی و شاخص قیمت نسبت به تیمار شاهد و کاهش میزان ضریب تبدیل غذایی (FCR) شده است. حداکثر افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، ضریب رشد ویژه (SGR) ، نسبت بازده پروتئین (PER) ، میزان بهره برداری از پروتئین خالص (NPU) ، فاکتور وضعیت (CF) و بازماندگی و همچنین حداقل ضریب تبدیل غذایی (FCR) و شاخص قیمت در سطوح بتائین 0. 5درصد و متیونین 1 نسبت به شاهد تفاوت معنی داری را از خود نشان دادند و در سایر تیمارها این تفاوت معنی دار نبود (P≤ 0. 05).