مطالعه اثرات سطوح مختلف پروتئین روی معیار شاخص های رشد نوزادان مینیاتوری شاه میگوی آب شیرین (Astacus leptodactylus)

برای تولید بچه شاه میگوهای آب شیرین (نوزادان مینیاتوری و پیشرفته) مقاوم و درشت تر در یک زمان نسبتا کوتاه در محیط های کنترل شده، تعیین احتیاجات غذایی آنها، بویژه میزان پروتئین، ضروری می باشد و با توجه به اینکه تاکنون مطالعات جامعی روی نیازهای غذایی نوزادان مینیاتوری صورت نگرفته است، از اینرو یک آزمایش تغذیه ای به مدت 8 هفته انجام شد. در این آزمایش سه تیمار در سطوح پروتئینی 30،25 و 35 درصد و سه تکرار برای هر یک با انرژی قابل هضم (DE) ثابت 3500 کیلوکالری/ کیلوگرم فرموله و تنظیم شد (مطابق آن جیره ها). همچنین تعداد 540 عدد نوزاد مینیاتوری با میانگین وزنی (100±12) میلی گرم بطور کاملا تصادفی انتخاب و بین 9 عدد مخزن آکواریومی 250 لیتری که با 200 لیتر آب تازه پرشده بود و روزانه 70 درصد آن تعویض می شد، توزیع گردیدند.
نوزادان مینیاتوری روزانه با 25 درصد وزن بدن (بیوماس) درپنج وعده (در ساعات 10،14،18،22و 6) با غذاهای دانه ای ریز به ابعاد 0. 2،0. 1و 0. 4 میلیمتر در طول مدت پرورش تغذیه می شدند. معیارهای شاخص رشد مانند افزایش وزن یا رشد مطلق درصد رشد نسبی (RGR) ، ضریب تبدیل غذایی (FCR) ، نسبت بازدهی غذایی (FCE) و نسبت بازده پروتئین (PER) در هر یک از تیمارها مقایسه شد. نتایج بدست آمده از تحلیل داده های آماری (آنالیز واریانس یکطرفه) نشان داد که با افزیش پروتئین درتیمارها، شاخص های رشد مانند میانگین افزایش وزن و نسبت بازده پروتئین بهبود یافته و اختلاف معنی داری را نشان می دهند (P<0. 05).
ضریب تبدیل غذایی و نسبت بازده غذا و درصد رشد نسبی در سطوح پروتئینی 30 و 35 درصد اختلاف معنی داری را نشان ندادند (P>0. 05). اگرچه با تیمار 1 (25 درصد) دارای اختلاف معنی دار بودند (P>0. 05). نتایج تجزیه لاشه مینیاتورهای شناه میگوی آب شیرین بین تیمار 1 و 2 اختلاف معنی داری را نشان دادند (P<0. 05). اگر چه با تیمار3 (پروتئین 35 درصد) دارای اختلاف معنی داری بودند (P>0. 05). بطور کلی با در نظر گرفتن افزایش وزن یا رشد مطلق و نسبت بازده پروتئین، تیمار 3 عملکرد مطمئن تری را نشان می دهد.