تاثیر تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستیسیته اندام تحتانی کودکان دی پلژی اسپاستیک

هدف از این مطالعه، بررسی نقش تعدیل حسی کف پا در کاهش اسپاستی ستیه اندام تحتانی کودکان فلج مغزی دی پلژی اسپاستیک می باشد.
این بررسی روی 24 کودک در دامنه سنی 4.5-2.5 سال در دو گروه کنترل و مورد صورت گرفت. ارزیابی تونوس عضلانی بوسیله معیار آشوورت تغییر یافته (Modified Ashworth)، دامنه حرکتی غیر فعال بوسیله گونیا متری طبق روش پدرتی (Pedretti) و سطح مرحله رشد حرکتی توسط معیار یوبت انجام شد. تمام کودکان در طی 10 هفته، دو بار (یکبار قبل از درمان و یکبار در پایان مدت درمان) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
کاهش اسپاستی سیته اکستانسور ران (P<0.1) و پلانتار فلکسور مچ پا (P<0.05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. افزایش دامنه حرکتی غیر فعال فلکشن ران (P<0.1)، اکستنشن زانو (P<0.05) و دورسی فلکشن مچ پا (P<0.05) در گروه مورد بیشتر از شاهد بود. اختلاف معنی داری در کاهش اسپاستی سیته فلکسور زانو و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی وجود نداشت. ارتباط معنی داری بین کاهش اسپاستی سیته اکستانسور ران با افزایش دامنه حرکتی غیر فعال فلکشن ران (P<0.05) و بهبود سطح مرحله رشد حرکتی (P<0.05) بدست آمد.
استفاده از تعدیل حسی کف پا در کودکان دی پلژیک اسپاستیک باعث کاهش اسپاستی – سیته در اندام تحتانی و در نتیجه افزایش دامنه حرکتی مفاصل اندام می گردد.