تحلیل نقش حمل و نقل در اقتصاد ایران

هدف اصلی این مقاله مطالعه ساختار اقتصادی بخش حمل و نقل در اقتصاد ایران در طول سه دهه اخیر است. روش مطالعه تحلیل داده - ستانده ایستای مقایسه ای و به کمک چهار جدول سال های 1352، 1365، 1370 و 1379 صورت گرفته است. برای این منظور از شاخص پیوندهای پسین و پیشین سنتی تحلیل ساختاری در الگوی داده- ستانده استفاده شده است. علاوه بر این، از شاخص کشش تولید داده - ستانده برای تعیین اهمیت این بخش نیز بهره جسته ایم.
نتایج نشان می دهد که بخش حمل و نقل بالاترین پیوند را قبل و بعد از انقلاب با بخش صنعت که همواره با اهمیت ترین بخش اقتصادی در ایران است، دارد. کشف ارتباط متقابل و پایدار بین بخش حمل و نقل و بخش صنعت مهم ترین دستاورد این مطالعه است. سیاستگزاران اقتصادی با تکیه بر نتایج این مطالعه از طرفی به مقدار کمی وابستگی بخش حمل و نقل به بخش های دیگر واقف شده و از طرف دیگر به طور شفاف مطلع می شوند که بخش حمل و نقل به تنهایی نمی تواند رشد داشته باشد، بلکه توسعه آن رابطه تنگاتنگی با توسعه و پیشرفت بخش صنعت دارد.