توزیع نیروی وزن بدن بر پنجه و پاشنه و در قبل و پس از ورزش درمانی در کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر توزیع نیروی وزن بدن بر پنجه و پاشنه و اثر تعدیل حسی کف پا در قبل و پس از ورزش درمانی در کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی انجام شد.
تعداد 10 نفر از کودکان 15-8 ساله مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک از نوع دای پلژی به ترتیب با میانگین قد و وزن (m 0.09 ± m 1.35) و (kg 5.7 ± kg 30.8) به مدت 12 هفته تحت برنامه ورزش درمانی قرار گرفتند. با استفاده از یک دستگاه تعادل سنج میانگین نیروی ناشی از وزن بدن بر پنجه و پاشنه اندازه گیری شد. آزمونها در حالت های پایدار، نیمه پایدار و ناپایدار سطح اتکا و نیز با کفش و بدون کفش تکرار شدند.
بعد از برنامه ورزش درمانی میانگین نیروی ناشی از وزن بدن بر پنجه و پاشنه در وضعیت پایدار سطح اتکا هیچگونه تغییری نکرد (P>0.05). میانگین نیروی ناشی از وزن بدن بر پنجه و پاشنه پا در بیماران در وضعیت با و بدون کفش بعد از برنامه ورزش متعادل شد (P<0.05). این بهبودی بیشتر در وضعیت نیمه پایدار و ناپایدار سطح اتکا صورت گرفت.
در شرایط پایدار صفحه تعادل سنج بدلیل عدم تحریک گیرنده های حسی- عمقی عضلات دوقلو و نعلی، نیروی ناشی از وزن بدن بر پنجه و پاشنه مشابه قبل از درمان بود. افزایش توانایی بیماران در کنترل عضلات مچ پا بعد از ورزش درمانی، بیماران را قادر ساخت تا نیروی ناشی از وزن بر پنجه و پاشنه پا را متعادل تر سازند. پوشیدن کفش با پاشنه 3 سانتی متری از کشش عضلات پشت ساق پای بیماران که در حالت عادی دچار اسپاسم هستند، می کاهد و بدین ترتیب بیماران را در توزیع متقارن نیروی ناشی از وزن بر پاشنه و پنجه تواناتر می سازد. این نتیجه نشان دهنده اهمیت افزایش انعطاف پذیری عضلات اسپاسم دار و تقویت عضلات ریلکس در بیماران می باشد و اطلاعات مفیدی برای پزشکان جهت تشخیص و درمان ناهنجاری های مربوط به ایستادن کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک فراهم می نماید.