تعیین شیوع الکتروفیزیولوژیک آناستوموز مارتین گروبر در افراد نرمال

ارتباط بین اعصاب مدیان و اولنار در ساعد که آناستوموز مارتین گروبر نامیده می شود، توسط مطالعات آناتومیک و یا الکترودیاگنوستیک قابل اثبات است. دانش این آناستوموز از اهمیت ویژه ای در ضایعات محیطی اعصاب مدیان و اولنار برخوردار است. بنابراین در قدم اول (به عنوان هدف اصلی) شیوع این آناستوموز در جوامع مختلف باید تعیین گردد. مطالعه اخیر در بیمارستان شهدای تجریش در سال 1381 انجام شده است.
مطالعه در یک گروه 106 نفری (212 دست) که از نظر اعصاب محیطی دستها کاملا سالم بودند، انجام شد و افراد دارای بیماری های CTS، نوروپاتی اولنار و پلی نوروپاتی از مطالعه حذف شدند. تحریک Supramaximal روی اعصاب مدیان و اولنار در قسمتهای پروگزیمال و دیستال داده شده و CAMP از عضلات A.P.B. و A.D.M. و F.D.L. ثبت شد. معیارهای تشخیصی آناستوموز شامل: -1 ارتفاع موج CAMP از عضله A.P.B و تحریک مدیان در قسمت پروگزیمال ≥ دیستال 2- ارتفاع موج CAMP از عضله A.D.M. و تحریک اولنار در قسمت دیستال > پروگزیمال. 3- ثبت CAMP از عضلات F.D.I. و یا A.D.M. و یا تحریک عصب مدیان در آرنج.
در این مطالعه 212 بازو (50 درصد راست و 50 درصد چپ) مورد بررسی قرار گرفت متوسط سنی بیماران 26 سال بود و شامل محدوده ای بین 15 تا 45 سال می شد و 52 نفر از بیماران زن بودند. 11 نفر از 106 بیمار مورد مطالعه بر اساس معیارهای تشخیصی دارای آناستوموز بودند که شیوع 10.3 درصد را شامل می شود. نسبت زن به مرد نیز 7.4 می باشد.
بر اساس این مطالعه شیوع آناستوموز حدودا 10 درصد است در حالیکه در آخرین مطالعات دیگر شیوع آن 34-31 درصد گزارش شده است که برای اثبات آن لازم است مطالعات دیگری در سطح وسیعتری از جامعه به انجام برسد.