مقایسه کلینیکی روش معمولی آلترد کست با یک روش تغییر یافته

در هنگام آماده کردن پروتز پارسیل متحرک انتهای آزاد در فک پایین، با ریج های تحلیل رفته جهت افزایش گیر و ثبات، معمولا نیاز به یک قالب گیری ثانویه (قالب گیری به روش آلترد کست) دارد. هدف از این مطالعه مقایسه کلینیکی روش معمولی آلترد کست با یک روش تغییر یافته می باشد که هر دو نوعی قالب گیری ثانویه می باشند. در این مطالعه آینده نگر و تجربی برای 15 بیمار با شرایط ویژه از روش معمولی آلترد کست و از روش تغییر یافته آن جهت ساخت پروتز پارسیل انتهای آزاد استفاده شد. زخم روی ریج و زیر لبه های دنچر، باکال شلف و رترومولارپد و همچنین میزان گسترش دنچر بیس را به عنوان معیار جهت بدست آوردن نتایج مورد بررسی قرار گرفت. بیماران در این مطالعه طی دو جلسه 24 ساعت و یک هفته بعد از تحویل پروتز، تحت پیگیری قرار گرفتند. در روش معمولی آلترد کست نیاز به بریدن کست اصلی و ساختن باکس مومی، جهت اطمینان از دوپلیکاسیون مناسب ریج انتهای آزاد دارد. در حالی که جدا کردن قسمت بدون دندان از کست اصلی در روش تغییر یافته آلترد کست، از مراحل کار حذف می گردد که خود باعث راحتی و اطمینان از حاصل کار و کاهش زمان می شود. با استفاده از پرسشنامه و معاینه کلینیکی دقیق شش مورد از مشکلات بعد از تحویل پروتزهای پارسیل در این بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت و سپس با کمک آزمونهای آماریX2 و آزمون دقیق Fischer نتایج به دست آمده مورد بررسی قرار گرفت. ایجاد زخم به وسیله پروتز بر روی ریج، لبه های دنچر بیس، باکال شلف و رترومولارپد در روش تغییر یافته آلترد کست، کمتر از روش معمولی مشاهده گردید. در ضمن میزان گسترش دنچر بیس نیز در روش تغییر یافته مناسبتر بود، در حالی که میزان گسترش دنچر بیس در ناحیه دیستولینگوالی در دو روش یکسان بود. اختلاف این دو روش در ایجاد موارد فوق از لحاظ آماری معنی دار نبود.
روش تغییر یافته آلترد کست باعث سهولت کار، کاهش زمان کارکرد و راحتی بیشتر بیمار می شود و از این جهت برای ساخت پروتزهای پارسیل انتهای آزاد پیشنهاد می گردد.