مقایسه اثر درمانی فیزیوتراپی و دارو درمانی در درمان اختلال مفصلی گیجگاهی فکی در سندرم MPDS

سندرم دردهای عضلانی صورت (MPDS) 1 سندرمی است که باعث درد و تحلیل عضلات صورت می شود درمان این وضعیت مستلزم صرف وقت و هزینه بسیار زیاد برای بیماران در سیستم بهداشتی درمانی کشور می باشد. این سندرم چند عاملی می باشد و فاکتورهای مساعد کننده و ریسک فاکتورها، در بروز و ظهور این سندرم دخالت دارند، که از این میان، استرس، یکی از ریسک فاکتورهای اصلی به شمار می رود. هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسه میزان موفقیت دارو درمانی به همراه رژیم غذایی نرم با فیزیوتراپی در درمان اختلالات مفصل گیجگاهی فکی ناشی از سندرم MPDS می باشد تا بتوان مناسب ترین روش درمانی را مشخص نمود.
روش تحقیق کارآزمایی بالینی به صورت تحلیلی تجربی می باشد. حجم نمونه تحقیق 63 نفر بود که از بیماران مراجعه کننده به کلینیک های تخصصی خصوصی شهر اهواز به صورت تصادفی ساده انتخاب و به سه گروه تقسیم شدند. از این تعداد، 21 نفر در گروه اول که از دستگاه التراسوند با دوز wat/cm25/0 به مدت زمان 5 دقیقه و سه بار در هفته در طی 4 هفته استفاده شد و 21 نفر در گروه دوم که از تکنیک موبیلیزاسیون2به مدت 5 دقیقه سه بار در هفته سه روز متوالی به مدت چهار هفته استفاده شد و 21 نفر در گروه سوم که برای این گروه رژیم غذایی نرم با دارو که به کمپرس گرم و مرطوب به مدت 20 دقیقه هر شب قبل از خواب توصیه شده بودند و از داروهای پیروکسی کام ده میلی گرم هر 12 ساعت و قرص دیازپام 5 میلی گرم هر شب قبل از خواب و ماساژ توسط ژل دیکلوفناک روزی سه بار استفاده شد و بیماران به مدت چهار هفته هر هفته، دوباره معاینه recall شدند و میزان تندرنس عضلات جونده و حرکات پیشگرائی و طرفی فک تحتانی و حداکثر باز شدن دهان قبل و بعد از درمان اندازه گیری گردید.
از یافته های این تحقیق تاثیر مثبت فیزیوتراپی در برطرف کردن درد از عضلات و مفصل تمپروماندیبولار و میزان باز شدن دهان بود که موبیلیزاسیون نسبت به دو روش اولتراسوند و رژیم درمانی میزان موفقیت بیشتری داشت.
با توجه به یافته های این تحقیق تمامی روش های درمانی مورد استفاده بنحوی در بهبود وضعیت بیماران مؤثر بوده اند و روش موبیلیزاسیون مناسبترین و موثرترین روش می باشد.