بررسی تاثیر درمان ترکیبی دو داروی Deferiperone & Desferrioxamine بر عوارض قلبی درتالاسمی ماژور

عارضه قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور عمده ترین مشکل تهدید کننده حیات آنان می باشد. برداشت آهن با دسفروکسامین بدلایل متعدد ممکن است مشکل یا ناکافی باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین ودفریپرون درمقایسه با درمان تک داروئی با دسفروکسامین برعوارض قلبی این بیماران است.
دریک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل وبعد،47بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور (24 نفر مرد و 23نفر زن) مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بوعلی با محدوده سنی10- 35 سال که همگی تحت درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین و دفریپرون قرار گرفته بودند بررسی گردیدند. همه بیماران قبل و بعد از طی حداقل 6 ماه درمان ترکیبی اکوکاردیوگرافی شدند و اندکس های عملکرد سیستولیک و دیاستولیک شامل LVEF،EPSS،CI،E/A،EF slope & MPI و همچنین آریتمی تعیین گردیدند.بررسی آماری با paired t-test و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت.
متغیرهای که دارای تفاوت معنی داری بوده اند شامل فریتین، اندکس های سییتولیک و اندکس MPI می باشند. فریتین ng/ml 1607±4489 به ng/ml 1347±3306 رسید (p=0.000). LVEFاز 9/3 ±6/67 درصد به 6/2±7/69 درصد رسید ((p=0.04.EPSS از 1/2±9/3 mm به mm3/1±9/2 رسید (p=0.004). CI از 3/0±5/3 به 18/0±6/3رسید (p=0.02). MPI از06/0 ± 37/0 به 05/0± 33/0 رسید (p=0.03). این تغییرات به نفع بهبود عملکرد سیستولیک قلبی می باشند. آریتمی و متغیرهای فونکسیون دیاستولیک نیز بهبود مختصری نمودند که معنی دار نبود.
نتایج این بررسی نشان می دهد که درمان ترکیبی با دوداروی دسفروکسامین ودفریپرون باعث کاهش سطح فریتین و بهبود نسبی فونکسیون سیستولیک بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می شود.