خودکارآمدی ادراک شده و راهبردهای مقابله ای در موقعیت های استرس زا

این بررسی، با هدف تعیین رابطه بین خودکارآمدی ادراک شده و راهبردهای مقابله ای در موقعیت های استرس زا انجام شده است.
پژوهش حاضر با شیوه پیمایشی و مقطعی انجام شد. داده ها از 373 نفر دانشجویان دانشگاه یزد که با روش نمونه گیری خوشه ای- تصادفی، از هفت گروه آموزشی، که به فاصله یک ماه (خرداد 1385) انتخاب شده بودند، گردآوری شد. ابزار گردآوری داده ها مقیاس راهبردهای مقابله ای (CSS-R)، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSES)، مقیاس درجه بندی سازگاری اجتماعی (SRRS)، مقیاس استرس دانشجویان کارشناسی (USQ) و مقیاس ارزیابی چندبعدی رویدادهای استرس زای زندگی (MASLES) بود. داده ها به کمک روش تحلیل مولفه های اصلی، روش همبستگی چندمتغیره، آزمون t مستقل، تحلیل آنووا و رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی تحلیل شدند.
تفاوت معنی داری بین پاسخگویان با سطوح مختلف خودکارآمدی ادراک شده با توجه به راهبردهای مقابله ای (001/0p<) به طور کلی و مولفه های جستجوی حمایت اجتماعی (01/0p<)، مقابله اجتنابی (001/0p<)، مقابله هیجان مدار (01/0p<)، مقابله فعالانه (01/0p<) و خویشتن داری (01/0p<) دیده شد. تحلیل رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی نیز نشان داد که متغیر خودکارآمدی ادراک شده، 3/20% از واریانس متغیر راهبردهای مقابله ای را تبیین نموده است.
بهره گیری بیشتر افراد با خودکارآمدی بالا از راهبردهای مقابله ای مساله مدار، و کاربرد بیشتر افراد با خودکارآمدی پایین از راهبردهای مقابله ای هیجان مدار، مقابله اجتنابی و خویشتن داری، مورد تردید قرار می گیرد.