ارزیابی آسیب به مینای دندان به دنبال استفاده از دو گونه ادهزیو و پلایر دی باندینگ: یک بررسی استریومیکروسکوپی

بیان مساله: برداشتن براکت پس از پایان درمان ارتودنسی، دارای توانایی زیاد در ایجاد آسیب به مینای دندان به ویژه ترک های مینایی است. بنابراین، بررسی عوامل اثر گذار بر میزان آسیب، مانند گونه ی ابزار مورد استفاده برای برداشتن براکت و ادهزیو مورد استفاده در باندینگ براکت ها ضروری است.
هدف از این بررسی ارزیابی و مقایسه ی شمار و تغییرات طول ترک های مینایی پیش و پس از برداشتن براکت با دو ابزار گوناگون در دندان های باند شده با دو گونه ادهزیو به وسیله ی بررسی استریومیکروسکوپیک سطح مینا بود.
مواد و در این بررسی مداخله ای که در محیط آزمایشگاهی انجام گرفت، شمار 120 دندان پره مولر کشیده شده به شیوه ی تصادفی در چهار گروه 30 تایی جا گرفتند. براکت های فلزی استاندارد اج وایز با استفاده از کامپوزیت دو خمیری (Concise) در گروه های 1 و 2 و تک خمیری (Unite) در گروه های 3 و 4، به دندان ها باند شدند. برداشتن براکت در گروه های 1 و 3 به وسیله ی پلایر LODI و در گروه های 2 و 4، به کمک پلایر دنتاروم، انجام شد. پس از برداشتن براکت، ارزیابی استریومیکروسکوپی و مقایسه ی تغییرات در شمار و طول ترک های مینایی پیش از باندینگ و پس از برداشتن براکت ها انجام گرفت. واکاوی داده ها، با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های ویلکاکسون و مان ویتنی انجام شد.
در مقایسه ی شمار و مجموع طول ترک های مینایی در پیش و پس از برداشتن براکت، هر چهار گروه تفاوت آماری معنادار (001/0p<) نشان دادند. بیشترین افزایش در شمار و طول ترک های مینایی تازه در گروه 4 بود، که در شمار ترک ها با هر سه گروه دیگر و در طول ترک ها با گروه های 1 و 2 تفاوت آماری معنی دار داشت (05/0p<).
به طور کلی، فرایند برداشتن براکت باعث آسیب های مینایی شده و اعمال نیروی برشی به وسیله ی پلایر دی باندینگ دنتاروم به ویژه همراه با کامپوزیت Unite (گروه 4)، باعث افزایش آسیب وارده به مینای دندان گردید.