بررسی بقاء آلوگرافت در بیماران با سوختگی شدید

پوشاندن کامل و دائمی ظرف یک اصل اساسی در بیماران سوخته می باشد که بایستی هرچه سریعتر مورد توجه قرار گیرد. تا از اختلالات متابولیک و عوارض عفونی زخم باز جلوگیری گردد. استفاده از آلوگرافت بهترین جایگزین جهت بیمارانی است که پوست سالم کمی به عنوان دهنده گرافت، دارند. این مطالعه با هدف بررسی بقاء آلوگرافت در بیماران سوختگی شدید انجام گردیده است.
این مطالعه توصیفی مقطعی در سالهای 85 – 1383 در بخش سوختگی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد انجام شده است. 17 بیمار زن با سوختگی شدید که میزان درصد سوختگیشان 60 تا 90% از کل بدن بود مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت پوشاندن محل سوختگی از آلوگرافت (مادر، پدر، برادر، خواهر) استفاده گردید و سپس بیماران برای 6 ماه پی گیری شدند. مشخصات فردی، نتایج عمل جراحی، آزمایشگاهی و پی گیری و بقاء پیوند در پرسشنامه جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.
از 22 مورد آلوگرافت در طی درمان برای 17 بررسی بیمار با سوختگی شدید استفاده گردید. در 5 بیمار (29%) از دو مورد آلوگرافت و در 12 بیمار (71%) از یک مورد آلوگرافت استفاده شد. در 9 بیمار(53%) هیچ گونه ردپیوند پوستی دیده نشد. در 3 مورد (18%) از بیماران در یکی از موارد آلوگرافتهای بکاررفته ردپیوند دیده شد و در 5 بیمار (29%) تمام پوست پیوند شده پس زد. در بیماران با سوختگی شدید در مواردی که خود بیمار پوست چندانی به عنوان دهنده ندارد.
آلوگرافت یک درمان جایگزین مؤثر جهت پوشاندن زخم و درمان آنها می باشد. و درصد ردپیوند پوستی، خیلی کمتر از سایر مطالعات انجام شده می باشد.