نتایج بالینی تیمکتومی در مبتلایان به میاستنی گراو

میاستنی گراو یک اختلال خود ایمن تاثیر گذار روی گیرنده های بعد از سیناپسی استیل کولین عضلات ارادی است. از زمانی که برای اولین بار اثرات مفید تیمکتومی در سال 1939 توسط Blalock توصیف شده، روش جراحی به طور پیشرونده ای در درمان میاستنی گراو مقبولیت یافته است.
ما نتایج بالینی تیمکتومی در بیماران میاستنی گراو را طی 12 سال اخیر به طور گذشته نگر و آینده نگر ارزیابی کردیم و متغیرهای مورد نظر شامل سن، جنس، علائم بیمار در زمان بستری، فاصله زمانی بین شروع بیماری تا عمل جراحی و بافت شناسی تیموس و عوارض بعد از عمل و مدت زمان بستری بیماران و پاسخ بالینی به عمل جراحی مشخص گردیده و اطلاعات حاصله با آزمون های آماری مورد ارزیابی قرار گرفت.
این مطالعه بر روی 16 زن و 11 مرد با میانگین سنی 7/12± 8/29 انجام گرفت. عمل جراحی تیمکتومی در تمامی بیماران از طریق استرنوتومی میانی انجام شد. 44% بیماران ظرف مدت کمتر از یک سال از شروع بیماری و 42% بین یک تا سه سال و 14% بعد از 3 سال از شروع بیماری تیمکتومی شدند. اغلب بیماران میاستنی ژنرالیزه خفیف و متوسط داشته اند و جواب آسیب شناسی در اغلب بیماران مؤید هیپرپلازی تیموس بوده است. پاسخ بالینی به تیمکتومی در 4/70% بیماران خوب بوده است. بهترین نتایج در بیماران مؤنث با سن زیر40 سال بدون تیموما که فاصله زمانی شروع بیماری تا عمل جراحی کمتر از 2 سال بوده است و میاستنی خفیف داشته اند، به دست آمده است.
تیمکتومی در بیماران میاستنی گراو به علت میزان سودمندی بالای آن یک اقدام درمانی مفید است. شانس بهبودی بعد از تیمکتومی در بیماران با سابقه میاستنی کوتاه که در مراحل اولیه بیماری تحت جراحی قرار می گیرند بالاتر است.