مروری بر وضعیت بهداشت و بیماری های میگوی پرورشی سفید هندی در استان سیستان و بلوچستان

به منظور بررسی وضعیت بهداشت و بیماری های میگو در استان سیستان و بلوچستان در سال 1384 اقدام به نمونه گیری از میگوی های پرورشی سفید هندی (Penaeus indicus) مجتمع پرورش میگو گواتر شد. طی دوره پرورش میگو، هر ماه از دو مزرعه و از هر مزرعه دواستخر و از هراستخر 19عدد میگو بصورت تصادفی صید و برای بررسی های آزمایشگاهی بصورت زنده به آزمایشگاه منتقل شدند. پس از ثبت علائم غیر معمول ظاهری از قبیل: تغییر رنگ کوتیکول و آبششها، پلاکهای سفید یا سیاه بر روی بدن، رنگ عضلات و… ، نمونه ها تحت مطالعه باکتری، قارچی و انگلی قرار گرفتند. باکتری های شناسایی شده شامل: سیتروباکتر، پزودوموناس، آئروموناس پروتئوس،آسینتو باکتر، گونه های ویبریو شامل: آلجینولیتیکوس هاروی،پاراهمولیتیکوس واسپلندیدوس، قارچهای شناسایی شده شامل: فوزاریوم، موکور،کلادوسپوریوم، آسپرژیلوس، آسپرژیلوس فلاوس،پنسیلیوم، هایف استریل، مخمر وانگلها شامل: زئوتامنیوم، اپیستیلیس و ورتیسلا بودند. از ماه دوم پرورش، 10 تا 65 درصد میگوهایاستخرهای مورد مطالعه، علائم سفید و کدر شدن عضلات شکمی را که از بند ششم شکم آغاز می شد و در بعضی موارد کل شکم را فرا می گرفت، از خود نشان دادند. این میگوها به نظر پخته می رسیدند و یک کیسه آبکی زرد رنگ بر روی هپاتوپانکراس و زیر کاراپاس آنها مشاهده می شد. بررسی های میکروبی، انگلی و محیطی وضعیتی را که نشاندهنده عامل بیماری باشد، نداشتند.
آنالیز غذاهای مصرفی در مجتمع پرورش میگوی گواتر در سال مورد مطالعه عدم تعادل آنیون و کاتیون را آشکار کرد. در مجموع نتایج بررسی ها بیانگر وقوع احتمالی سندرم نکروز خودبخودی عضلات (IMNS) بهمراه سندرم کیسه آبکی زیر کاراپاس (SWSS) در میگوهای فوق الذکر بود.