توانبخشی درایران باستان

ناتوانی و معلولیت به مفهوم امروزین خود، در جهان باستان و کتابهای پزشکی و قدیمی کمتر به چشم می خورد، اما ردپای «درمان بخشی» و «توانمندسازی» در تاریخ بیشتر سرزمین های کهن مشهود است که با اعتقادات و باورهای دینی همراه بوده است.
هدف از پژوهش حاضر، بررسی آثار و اسناد تاریخی معتبر باقی مانده از دوران باستان در خصوص توانبخشی است تا بتوانیم سهم تمدن ایرانی را در روند شکل گیری «توانبخشی» و «توانمندسازی» در جهان امروز بر پایه مستندات علمی به دست آوریم.
این تحقیق از روش پژوهش کیفی از طریق مروری در اسناد تاریخی می باشد که پس از تبیین هدف و پی ریزی فرضیه های مد نظر به جمع آوری اطلاعات دقیق از منابع معتبر با روش تحقیقات کیفی پرداخته است.
در ایران باستان اهورامزدا سرچشمه همه نیکی ها و اهریمن منشاء همه پلیدی هاست. درد و رنج و بیماری از وسوسه های اهریمن است. تمدن ایرانیان یکی از نخستین تمدنهایی بوده که از روش های علمی و خواص گیاهان دارویی برای درمان بخشی و توانمندسازی استفاده می کرده است. دانشگاه گندی شاپور نخستین دانشگاه پزشکی بوده که به امر فرهنگی و توانبخشی می پرداخته و نیز مکان هایی در آن زمان بوجود آمده که به امر نگهداری از معلولین و محرومین اختصاص داشته است.
زمانی که غرب و سایر ملل درگیر جهل و نادانی بوده و از ترس بیماری به خود می لرزیدند و معلولان را به دریا می انداختند، ایران مهد تمدن و مرکز بزرگترین دانشگاه پزشکی بود. از آنجا که اسناد معتبر و به جای مانده بسیار محدود و مطالب پراکنده می باشد، لذا هر عبارت و نکته حاصله در این پژوهش خود بیانگر مطالب مهم و غیرقابل اغماض می باشد که شرح و تفسیر آن به عهده پژوهشگران و خوانندگان این مقاله می باشد.