ارتباط کیفیت زندگی و خودکارآمدی معلمان شاغل شهرستان شهرکرد

معلمین همواره وظیفه ی خطیر تربیت و پرورش کودکان و فعال کردن نیروهای بالقوه آنها را در مسیر صحیح به عهده دارند، لذا وجود هر گونه مشکل در کیفیت زندگی و خودکارآمدی آنها می تواند بر عملکرد شغلی آنان تاثیر گذاشته و به جامعه دانش آموزی و طبیعتا آینده کشور منتقل شود. هدف از این مطالعه، سنجش کیفیت زندگی و ارتباط آن با خودکارآمدی در معلمان شاغل در مقاطع مختلف آموزشی شهرستان شهرکرد بود. در این پژوهش توصیفی - تحلیلی، تعداد 471 نفر از معلمان شاغل در مقاطع مختلف آموزشی شهرستان شهرکرد، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ایاز جامعه در دسترس انتخاب شدند. جهت تعیین خودکارآمدی از مقیاس خودکارآمدی شغلی معلمان شوارزر و به منظور تعیین کیفیت زندگی نیز از پرسشنامه کوتاه 36 سؤالی (SF-36) استفاده شد. اطلاعات از طریق تکمیل پرسشنامه ها توسط خود معلمان جمع آوری گردید. جهت تچزیه و تحلیل داده ها از آزمون t، تحلیل واریانس، آزمون توکی و کای دو استفاده گردید. میانگین سنی و سابقه ی خدمت معلمان تحت مطالعه، به ترتیب برابر با 60/5±18/40 و 46/6±49/18 سال بود. همچنین 5/92% از افراد متاهل، 6/84% برخوردار از تحصیلات دانشگاهی و 9/97% نیز در استخدام رسمی وزارت آموزش و پرورش بودند. بر اساس یافته ها، میانگین کلی کیفیت زندگی افراد تحت مطالعه برابر با 17/12±69/68 بود که بهترین کیفیت زندگی مربوط به معلمان مقطع ابتدایی و پایین ترین کیفیت زندگی مربوط به معلمان راهنمایی بود (01/0>P). همچنین میانگین میزان خودکارآمدی شغلی معلمان تحت مطالعه برابر با 64/4±77/28 بود که بالاترین میزان مربوط به معلمان مقطع ابتدایی و پایین ترین میزان مربوط به دبیران مدارس متوسطه بود (05/0>P). کیفیت زندگی معلمان با خودکارآمدی شغلی (001/0P<)، میزان تحصیلات (05/0>P) و سابقه خدمت (001/0>P) ارتباط مثبت معنی داری داشت. مطالعه حاضر، نشان داد که بین خودکارآمدی شغلی معلمان در کلیه مقاطع تحصیلی و کیفیت زندگی آنان رابطه مستقیم و معنی داری برقرار است و لذا بررسی و به کارگیری روش های مناسب در افزایش خودکارآمدی می تواند موجب افزایش کیفیت زندگی معلمان گردد