صرع پایدار مقاوم در کودکان، عوامل خطر، درمان و سرانجام زودرس
صرع پایدار مقاوم یک بیماری تهدید کننده حیات در اطفال است که در آن حرکات تشنجی به داروهای خط اول ضد تشنج پاسخ نمی دهد. این مطالعه برای بررسی عوامل خطر، روش های درمانی و سرانجام کودکان مبتلا به صرع پایدار مقاوم می باشد.
بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم بستری شده در بیمارستان کودکان تبریز است که طی سالهای 1381 تا 1384 به صورت آینده نگر از نظر عوامل خطر، روش های درمانی و سرانجام موقع ترخیص، مورد بررسی قرار گرفتند.
از 121 بیمار مبتلا به صرع پایدار، 47 بیمار (8/38%) دچار صرع پایدار مقاوم بودند. شایع ترین اتیولوژی در بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم سمپتوماتیک حاد (3/38%) بود. تشنج با علت سمپتوماتیک حاد ریسک فاکتور[RR=2.36, (CI 95%=1.25 – 4.44), P=0.006] برای ایجاد صرع پایدار مقاوم بود. 2/87% بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم با به کار بردن انفوزیون میدازولام درمان شدند. ارتباط معنی دار بین عدم جواب به میدازولام با اتیولوژی (P=0.798) و شکل تشنج (P=0.273) وجود نداشت. سرانجام زودرس در کودکان مبتلا به صرع پایدار مقاوم به طور معنی دار بدتر از کودکان مبتلا به صرع پایدار بود (P=0.0001).
صرع پایدار مقاوم در حدود 38% بیماران مبتلا به صرع پایدار رخ می دهد و سبب مورتالیته و ناتوانی بیشتری می گردد. تشنج به علت سمپتوماتیک حاد عامل خطر مهمی برای ایجاد صرع پایدار مقاوم می باشد. به کار بردن انفوزیون میدازولام در درمان صرع پایدار مقاوم در اکثر موارد سبب خاتمه تشنج می گردد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.