اثر مصرف خوراکی لسیتین و ویتامین A بر یادگیری متعاقب تخریب دو طرفه نواحی خلفی جانبی CA1 در موش صحرایی

مطالعات بی شماری در زمینه درمان بیماری های شناختی نظیر آلزایمر و فراموشی در جریان می باشد. بیشتر مطالعات انجام شده در این زمینه، نقش هیپوکامپ را در یادگیری و حافظه فضایی موش های صحرایی تایید می نماید. در تحقیق حاضر اثرات تجویز خوراکی لسیتین و ویتامین A بر یادگیری احترازی در عدم حضور نواحی خلفی جانبی CA1 هیپوکامپ بررسی شد.
در این مطالعه تجربی، یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد NMRI با میانگین وزن 25275 گرم با استفاده از دستگاه شاتل باکس ارزیابی شد. موش ها به هشت گروه (مساوی) تقسیم شدند. در گروه کنترل هیچ گونه تجویزی صورت نگرفت. در گروه شاهد، آب مقطر تجویز دهانی شد. در گروه شاهد جراحی، فقط الکترود به نواحی خلفی جانبی CA1 هیپوکامپ به صورت دو طرفه وارد می شد، اما در گروه تخریب این نواحی به وسیله جریان الکتریکی تخریب شدند. در گروه پنجم (تخریب+آب مقطر)، گروه ششم (تخریب+ لسیتین 120 میلی گرم بر کیلوگرم)، گروه هفتم (تخریب+ ویتامینA با مقدار 80000 واحد بر کیلوگرم) و در گروه هشتم (تخریب+ لسیتین + ویتامین A) انجام شد. تجویزها در حجم 10 میلی لیتر بر کیلوگرم به صورت دهانی و به مدت یک هفته هر روز و یک ساعت قبل از هر آزمایش صورت می گرفت.
نتایج نشان داد بین گروه شاهد جراحی و گروه تخریب اختلاف معنی داری از نظر مرحله به خاطرآوری اول و دوم وجود دارد (05/0p<). هم چنین تجویز خوراکی لسیتین به صورت توام با ویتامین A می تواند حافظه احترازی غیر فعال را در موش های صحرایی نسبت به گروه تخریب + آب مقطر بهبود بخشد (05/0p<). هم چنین تجویز خوراکی ویتامین A با مقدار 80000 واحد بر کیلوگرم کاهش حافظه ناشی از تخریب دو طرفه نواحی CA1 هیپوکامپ را افزایش نمی دهد (05/0p<).
تخریب موضعی ناحیه CA1 هیپوکامپ به طور دو طرفه سبب کاهش حافظه احترازی غیرفعال می شود. به نظر می رسد که تجویز توام لسیتین و ویتامین A می تواند حافظه احترازی غیرفعال موش ها را متعاقب تخریب CA1 بهبود دهد.