لانه گزینی شاه میگوهای صخره ای در سازه های طراحی شده بعنوان زیستگاه مصنوعی

شاه میگو با نام عمومی لابستر یکی از ارزشمندترین آبزیان نواحی حاره و نیمه حاره می باشد. در سواحل جنوبی ایران به خصوص سواحل جنوب شرقی سه گونه از شاه میگو خاردار وجود دارد. در سالهای اخیر بدلیل صید بی رویه و تخریب زیستگاه های این آبزی میزان صید آن بطور چشمگیری کاهش یافته است. ایجاد زیستگاه مصنوعی از راه های بازسازی و احیاء ذخایر است. در سال 1382 سه نوع سازه جدید به منظور ایجاد زیستگاه مصنوعی برای شاه میگو در سواحل چابهار طراحی شد و در منطقه رمین در عمق 3 تا 12 متری استقرار داده شدند. یکی از این سازه ها به شکل هرم ناقص مطبق (چهار گوش) و سازه دیگر مخروط ناقص مطبق (گرد) و سومی هرم ناقص مطبق با طبقات منفک از هم (بسته) بود. بررسی های انجام شده با عملیات غواصی و روش مشاهده ای پس از یک سال مطالعه در دریا نشان داد حضور شاه میگوها در سه سازه در سطح 99 درصد اختلاف معنی داری داشته است و تعداد حضور شاه میگوها در سازه چهار گوش در سه فصل نمونه برداری بیش از سازه گرد و بسته بوده است. بیشترین حضور شاه میگوها در سه سازه در فصل زمستان ثبت گردید. آزمون آماری ANOVA یکطرفه بین حضور شاه میگوها در طبقات مختلف که دارای ارتفاعات متفاوت بودند، در سطح 95 درصد اختلاف معنی داری را نشان داد، بطوریکه بیشترین حضور شاه میگو در طبقه 3 که دارای ارتفاع 10- 8 سانتیمتر بودند ثبت گردید.