آثار متقابل سطوح مختلف درجه شوری آب و میزان پروتئین غذا بر رشد و بازماندگی میگوی جوان وانامی (Litopenaeus vannamei)

این تحقیق در زمستان 1384 در ایستگاه بندرگاه پژوهشکده میگوی کشور در شهرستان بوشهر انجام شد. در این تحقیق میگوی جوان وانامی با پنج جیره غذایی با سطوح پروتئین 20، 25، 30، 35 و 40 درصد در سه محدوده شوری 15 تا 17، 27 تا 30 و40 تا 45 گرم در لیتر پرورش داده شد. پانزده تیمارآزمایشی، هر یک با 3 تکرار در 45 عدد تانک 300 لیتری استفاده شد. میانگین وزن اولیه میگوها حدود 2 گرم بود که به مدت 60 روز پرورش داده شدند. نتایج این بررسی نشان داد که میانگین رشد توده میگو در شوری 15 تا 17 قسمت در هزار 97/4 گرم، در شوری 27 تا 30 قسمت در هزار 89/4 گرم و در شوری 40 تا 45 قسمت در هزار 48/3 گرم بود. رشد میگوها در شوری 15 تا 17 قسمت در هزار بالاتر از دو شوری دیگر بود که با رشد در شوری 40 تا 45 قسمت در هزار اختلاف معنی داری داشت. اما با رشد در شوری 27 تا 30 قسمت در هزار اختلاف معنی داری نداشت. میزان بقاء در شوری 15 تا 17 قسمت در هزار کمتر از دو شوری دیگر و برابر 03/97 درصد بود. میزان بقاء در شوری 27 تا 30 قسمت در هزار و 40 تا 45 قسمت در هزار برابر 33/99 درصد بود. بالاترین رشد میگوها در جیره های مختلف مربوط به جیره 5 با 40 درصد پروتئین بود که اختلاف معنی داری با رشد در سایر جیره ها داشت. (P≤ 0. 05) هزینه جیره های مختلف غذایی برای تولید یک کیلوگرم میگو با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشت. میزان بقاء نیز در جیره های مختلف پروتئینی با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشت.