مقایسه تاثیر آموزش خواندن و آموزش سنتی زبان درمانی بر زبان درکی و بیانی کودکان مبتلا به نشانگان داون

با توجه به اینکه کودکان مبتلا به سندرم داون دارای تاخیر شدید رشد زبانی بوده و به نظر نمی رسد که زبان درمانی با تکیه بر مسیر شنوایی واجی تاثیر مطلوبی در رشد مهارت های زبانی این کودکان ایجاد کند، لذا پژوهش حاضر به مقایسه تاثیر آموزش خواندن و آموزش سنتی بر زبان درکی و بیانی کودکان مبتلا به سندرم داون 4 تا 10 ساله با بهره هوشی 40 تا 60 می پردازد.
در این پژوهش شبه تجربی و مداخله ای با استفاده از نمونه گیری در دسترس و ساده و بر اساس معیارهای لحاظ شده، از کلینیک های توانبخشی نوید عصر تهران، رضوان شهریار، احسان کرج و انجمن سندرم داون کرج 20 کودک مبتلا به سندرم داون از میان 96 کودک سندرم داون انتخاب و به صورت تصادفی تعادلی به دو گروه 10 نفره تخصیص یافتند. گروه اول تحت آموزش خواندن از نوع کل خوانی و گروه دوم تحت آموزش سنتی به مدت شش ماه، سه جلسه در هفته و هر جلسه پانزده دقیقه قرار گرفتند. شرایط زبانی هر دو گروه به صورت پیش آزمون و پس آزمون در زمینه بهره های زبانی درکی با استفاده از آزمون رشد زبان فارسی سنجیده شد. داده های حاصل با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف - اسمیرنوف، تی مستقل و تی زوجی مورد تحلیل قرار گرفت.
هر دو گروه پیش از آموزش در تمام بهره های زبانی اعم از زبان درکی (452/0=P)، بیانی (1/0=P) و گفتاری (428/0=P) شرایط یکسانی داشتند، اما پس از آموزش شرایط زبانی گروه خواندن در هر سه متغیر فوق، یعنی زبان درکی (043/0=P)، بیانی (001/0P<) و گفتاری (001/0P<) نسبت به گروه دیگر به میزان معنی داری رشد و پیشرفت بیشتری نشان داد.
آموزش خواندن به روش کل خوانی نسبت به آموزش سنتی تاثیر بهتر و بیشتری بر بهره زبان درکی، بیانی و گفتاری کودکان مبتلا به نشانگان داون می گذارد. به عبارتی بررسی فنوتیپ رفتاری و شناختی کودکان داون نشان می دهد که مسیر بینایی بیشتر از مسیر شنیداری، یادگیری زبان گفتاری را تسهیل می کند و می توان با رویکرد آموزش استعدادها بهترین نتایج را بدست آورد.