شاخص های تغذیه و رشد در ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) طی دوره های مختلف محرومیت غذایی و غذا دهی مجدد

در این تحقیق شاخصهای مختلف نظیر کارآیی رشد، کارآیی تغذیه و تغییرات ترکیب لاشه جهت بررسی مکانیسم احتمالی جبران عقب افتادگی رشد در ماهی قزل آلای رنگین کمان با وزن متوسط S. E. ± 19/0± 01/44 گرم و در شرایط آزمایشگاهی کاملا کنترل شده مورد مطالعه قرار گرفت. این مطالعه به مدت 8 هفته بطول انجامید و در قالب یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار اجرا شد و یک گروه کنترل (بدون دوره محرومیت غذایی) و تیمارهای با 1، 2 و 3 هفته گرسنگی را شامل می شد. سپس ماهیان از شروع هفته چهارم تا پایان آزمایش روزانه دو نوبت تا حد اشتها تغذیه شدند. در پایان دوران گرسنگی (روز 21) ، وزن متوسط ماهیان تیمارهای 1 (74/2± 96/46 گرم) ، 2 (21/1± 04/46 گرم) و 3 (22/0± 04/41 گرم) بطور معنی داری کمتر از ماهیان گروه کنترل (60/5± 00/64 گرم) بود (05/0P<). در پایان هفته هشتم، وزن متوسط نهایی ماهیان تیمارهای 1 (95/3± 00/93 گرم) ، 2 (87/3± 06/83 گرم) ، 3 (60/5± 85/93 گرم) و گروه کنترل (53/9± 87/82 گرم) تفاوت معنی داری با همدیگر نداشتند (05/0P>). از روز 21 تا 33، مصرف غذای تیمارهای 2 (09/0± 11/3 درصد وزن بدن در روز) و 3 (14/0± 13/3 درصد وزن بدن در روز) بطور معنی داری از مقادیر مصرفی گروه کنترل (29/0± 77/1) و تیمار 1 (08/0± 60/2) بیشتر بود (05/0P<). با این حال، طی مدت مذکور FCR گروه های مختلف آزمایشی تفاوت معنی داری با همدیگر نداشتند (05/0P>). شاخصهای PER و PPV ماهیان با دوران محرومیت غذایی از نظر عددی بیشتر از ماهیان گروه کنترل بودند. ترکیب لاشه ماهیان در پایان دوران محرومیت غذایی تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0P>). نتایج نشان دادند که ماهی قزل آلای رنگین کمان با وزن متوسط 19/0± 01/44 گرم توانایی تحمل محرومیت غذایی و جبران عقب افتادگی رشد را دارد.