تاثیرسطوح مختلف نیتروژن و تداخل علفهای هرز بر عملکرد، اجزای عملکرد و میزان کلروفیل برگ در سویا

به منظور ارزیابی تاثیر سطوح مختلف نیتروژن و تداخل علف های هرز بر عملکرد، اجزای عملکرد و میزان کلروفیل برگ در سویا، آزمایشی در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز، در سال های 85-1384 اجرا شد. در هر دو سال، آزمایش ها در قالب کرت های خرد شده با طرح پایه بلوک-های کامل تصادفی در سه تکرار انجام گردید. چهار سطح نیتروژن صفر، 20، 40 و 60 کیلوگرم در هکتار در کرت های اصلی و 10 دوره تداخل علف های هرز در دو سری در کرت های فرعی قرار گرفتند. در سری اول، کرت ها از ابتدای فصل رشد تا سپری شدن مراحل رشدی Ve (ظهور لپه ها)، 1V (اولین برگ سه برگچه ای)، 4V (چهارمین برگ سه برگچه ای)، 1R (شروع گل دهی) و 3R (شروع نیام دهی) به-وسیله وجین دستی عاری از علف هرز شدند و سپس تا آخر فصل رشد، وجین اعمال نگردید. در سری دوم کرت ها برای مراحل ذکر شده از ابتدای فصل تا مرحله مورد نظر آلوده به علف هرز بودند و پس از سپری شدن مرحله مربوطه، وجین، تا آخر فصل رشد اعمال شد. تداخل علف های هرز در تیمار شاهد آلوده به آن ها، عملکرد دانه، تعداد نیام و تعداد دانه در بوته، تعداد دانه در نیام و وزن هزاردانه را به ترتیب 42/48، 52/49، 55/54، 01/13 و 05/18 درصد در مقایسه با شاهد بدون علف هرز کاهش داد. هم چنین تیمار در شاهد آلوده به علف هرز، میزان کلروفیل سویا در مراحل رشدی 4V، 1R و3R به ترتیب 68/14، 33/17 و 42/21 درصد در مقایسه با شاهد بدون علف هرز کاهش پیدا کرد. با افزایش سطوح نیتروژن مقادیر همه صفات فوق افزایش یافت. با این حال میزان کلروفیل در کلیه سطوح نیتروژن با افزایش طول دوره رشد، کاهش نشان داد. میزان کلروفیل با افزایش دوره تداخل عاری از علف هرز، به طور تدریجی افزایش و با افزایش دوره تداخل آلوده به علف هرز به صورت تدریجی کاهش پیدا کرد. نتایج نشان دادند که اثرات رقابتی علف های هرز بر روی سویا، در سطوح پایین نیتروژن بیش تر است و افزایش سطوح نیتروژن سبب افزایش بیش تر قابلیت رقابت سویا با علف های هرز می گردد و بنابراین، سطوح بالای نیتروژن برای سویا در مقایسه با علف های هرز سودمندتر هستند.