اثرات سطوح مختلف پروتئین و انرژی جیره بر توان تولید میگوی سفید هندی (Penaeus indicus، Milne Edwards)

یک آزمایش تغذیه ای برای مدت 60 روز جهت تعیین پاسخ بچه میگوی سفید هندی (Penaeus indicus، Milne Edwards، 1837) به جیره هایی با سطوح مختلف از پروتئین و انرژی انجام شد. سه سطح مختلف از پروتئین 35، 40 و 45 درصد و سه سطح مختلف از انرژی (350، 380، 410 کیلو کالری بر 100 گرم) در این آزمایش در نظر گرفته شد. آزمایش درون مخازن پلی اتیلن 300 لیتری که با 200 لیتر آب پر شده بود و روزانه 50 درصد آب آن تعویض می شد انجام گرفت. تعداد 20 عدد بچه میگو (متوسط وزن 04/0 ± 22/3 گرم) درون مخازن ذخیره سازی شد و روزانه در سه وعده بصورت اشباع تغذیه شدند. در این آزمایش مشخص شد که در یک پروتئین ثابت، شاخص های افزایش وزن بدن، PER، FCR، SGR، NPU و تولید با افزایش مقدار انرژی بهبود یافتند. همچنین نشان داده شد که در یک انرژی ثابت شاخص های افزایش وزن بدن، افزایش طول کاراپاس، SGR و تولید با افزایش سطح پروتئین (نسبت P/E) ارتباط مثبت داشته اما شاخص های NPU ،PER ،FCR دارای رابطه منفی بودند و کاهش یافتند. در این آزمایش جیره 8 (پروتئین 40 درصد و انرژی 410 کیلو کالری در 100 گرم) با نسبت پروتئین به انرژی 7/95 (mgp/kcal) از نظر فیزیولوژیک و اقتصادی برای میگوی سفید هندی ترجیح داده شد. میگوهایی که از این جیره تغذیه کردند از نظر افزایش وزن بدن، افزایش طول کاراپاس، SGR و شاخص تولید با جیره 9 (410 45) که دارای بیشترین مقدار بوده است و نیز از نظر FCR با جیره 6 (380:45) که دارای بهترین ضریب تبدیل غذایی بوده و همچنین از نظر NPU ،PER با جیره 7 (410:35) و جیره 6 (380:45) که بترتیب دارای بیشترین مقدار بوده اند، اختلاف معنی داری (P< 0. 05) را نشان ندادند.
تجزیه تقریبی و پروفیل آمینو اسید لاشه میگوها اختلاف محسوس و معنی داری را در بین جیره های مختلف نشان ندادند.