نقش مراکز اطلاع رسانی در ارتقای برنامه ریزی و سیاستگذاری

راسل ال. اکوف، برنامه ریزی و سیاستگذاری را تواما هنر و دانش تبدیل آنچه که محال می نماید به ممکنات می داند که برای موفقیت آن لازم است محدودیتهای موجود از میان برداشته شود. به نظر او، این محدودیتها غالبا از داخل کشور تحمیل شده است تا از خارج، ومحدودیتهای وخیم به ندرت جنبه اقتصادی، محیطی یا تکنولوژیک دارد، بلکه صفت ممیزه آنها معمولا اجتماعی، اخلاقی و سیاسی است. به محدودیتهای وخیم اجتماعی، اخلاقی و سیاسی که برنامه ریزی و سیاستگذاری را دچاراشکال و ناکامی می نماید، محدودیت اطلاعاتی را نیز باید اضافه کرد. محدودیتهای اطلاعاتی موجب می گردد تا برنامه ریزی و سیاستگذاری، دقت و درجه اطمینان علمی خود را از دست بدهد و موفقیت آن در گرو تصادف و احتمال باشد. اطلاعات باعث کاهش تردید و عدم اطمینان می گردد.
اطلاعات وسیله ای است برای تصمیمگیری، سیاستگذاری و برنامه ریزی. برنامه ریزی وسیاستگذاری نیز وسایلی هستند برای بهبود زندگی و ارتقای سطح رفاه و بهره مندی مردم وجوامع، یعنی آنچه که زیرعنوان کلی رشد و توسعه اقتصادی - اجتماعی مطرح می شود. باتوجه به این نکات، رشد و توسعه اقتصادی - اجتماعی در آغاز مورد بحث قرار می گیرد وسپس در قسمت دوم، برنامه ریزی رشد و توسعه با توجه به نیازهای اطلاعاتی آن در مراحل مختلف، تشریح می گردد. در قسمت سوم، اطلاعات به عنوان سرچشمه دانش و آگاهی یا به عنوان نوعی انرژی مطرح می شود، و در قسمت چهارم، رابطه بین اطلاعات و تصمیمگیری بیان می گردد. در قسمت پنجم، مراکز اطلاع رسانی و جایگاه آنها در برنامه ریزی تشریح می شود.
در تحلیل نهایی، آنچه که از مجموعه مباحث فوق الذکر قابل جمعبندی است، این است که اطلاعات به عنوان انرژی یا به زبانی ساده تر، به عنوان ماده حیاتی و خونی که در مجاری تصمیمگیری، سیاستگذاری و برنامه ریزی جریان پیدا می کند، کالایی است عرضه شده توسطمراکز اطلاع رسانی که حتی با بهترین پردازش و در مناسبترین بسته بندی هم، ارزش آن بستگی به میزان تقاضا و استقبال متقاضی دارد. مراکز اطلاع رسانی در ایجاد این ارزش برای مصرف کنندگان اطلاعات، تا حدی توانایی و رسالت دارند که هر ع