نگاهی به نظریه منطقه گرایی زیستی و امکان استفاده از آن در برنامه ریزی منطقه ای در ایران

روش های مطالعات منطقه ای در سالهای اخیر در بسیاری از کشورهای جهان پیشرفت کرده است. این پیشرفت بر پایه ضرورتهایی که برای تجدیدنظر در روش های کهن احساس می شود، صورت گرفته است. در ایران نیز به چندین دلیل، ضرورت تجدیدنظر در روش های مطالعاتی کنونی و استفاده از نظریات و روش های جدید، محسوس است. در این مقاله، ضمن معرفی نظریه جدیدی که به تازگی در برخی از کشورها، به نام نظریه منطقه گرایی زیستی، معرفی شده است، می کوشیم تا با استفاده از اندیشه های مطرح شده در این نظریه، نگاه جدیدی به مسائل مربوط به مطالعات منطقه ای، و در نهایت، به برنامه ریزی منطقه ای بیندازیم تا شایدبراساس این نگرش، با برنامه ریزی منطقه ای برخورد جدیدی صورت گیرد.