مروری بر تجربیات و نیازها در برنامه ریزی توسعه جامع جوامع ملی

برنامه ریزی توسعه جامع جوامع محلی، موضوعی است که همراه با پیدایش مفهوم توسعه نمود یافته و در دو دهه 1960 و 1970 بیشترین توجهات را به خود جلب نموده است. کمبود منابع انسانی برای برنامه ریزی در سطح روستا، ظرفیت مدیریتی اندک و دانش و تجربه ناکافی، سازمان بهره وری آسیا را بر آن داشت تا برای انتقال تجربیات و کمک به کشورهای عضوو برای تقویت برنامه های فقرزدایی، ایجاد اشتغال و مشارکت بیشتر زنان برنامه توسعه جامع جوامع محلی را در سال 1996 بنیان نهد. برای تدارک این برنامه، دو گردهمایی مقدماتی درسالهای 1996 و 1997 برگزار شد "چارچوب برنامه و سیاستها" و "راهبردهای توسعه جامع جوامع محلی" بررسی گردید و مقرر شد که یک همایش آموزشی هم برگزار گردد. این همایش در سال 1997 در (بنگلادش) با حضور 15 نماینده کشورهای منطقه آسیا و اقیانوسیه تشکیل گردید.
برنامه همایش بیشتر در زمینه توسعه روستایی با هدف فقرزدایی، جلب مشارکت مردم درتوسعه روستا، تامین اجتماعی و بهره گیری از استعدادهای مناطق روستایی برای سرمایه گذاری و حفظ جمعیت در روستاها اختصاص به بحث و نظر گذاشته شد.
برای واژه جامع در این گردهمایی تفسیرهای متنوعی ارائه شد. جامعیت بخشی به معنای توسعه متوازن بخشهای اقتصادی، از قبیل صنعت و کشاورزی است. از جامعیت تابعی، مفهوم هماهنگی دستگاه های اجرایی برداشت می شود. جامعیت برنامه های اجرایی، در برگیرنده مفهوم همراهی ساخت زیربناها با تامین خدمات اجرایی است. روش های برنامه ریزی درشکل های بالا و پایین، پایین و بالا، مختلط و با مشارکت مردم اعمال شده است. امروزه در مورد مشارکت مردم در همه امور یک اصل شناخته شده و عامل مؤثر موفقیت برنامه های توسعه در سراسر جهان پذیرفته شده است. این اقبال به ویژه در سطح جوامع محلی عینیت یافته و توانمندی جامعه محلی، شامل تقویت ظرفیتهای نهادی و مردمی و تجهیز منابع را مورد تاکید قرار می دهد.
در این صورت لازم است که برنامه ریزان، سیاستگذاران، مجریان، عوامل محلی، مربیان، کارگزاران، سازمان های غیردولتی و رهبران جامعه محلی، در مورد مشارکت در این امر توجیه شوند و نسبت به آن متعهد گردند.