مهاجرت، بی کاری و سیاست های اشتغال زایی دولت

سیاست های مختلف دولت برای ایجاد اشتغال، آثار متفاوتی در بردارد. در حالی که برخی از این سیاست ها می توانند بی کاری را تا حدودی کاهش دهند، برخی دیگر، با تشویق رفتار رانت جویی، موجب کاهش کارآیی اقتصادی می گردند. این موضوع را در این مقاله در قالب یک الگوی تعادل عمومی قابل محاسبه (CGE) با دو بخش شهری و روستایی بررسی کرده ایم. سیاست های مختلف دولت تحت سه سناریو به یک سناریوی پایه اضافه شده و بررسی شده است. سناریوی پایه، الگوی هریس - تودارو است که در آن، دستمزد شهری انعطاف ناپذیر وبالاتر از دستمزد روستایی است. این پدیده، سبب ایجاد بی کاری در شهر و نیز مهاجرت روستاییان به شهر می گردد. در سناریوی اول، دولت به منظور کاهش نرخ بی کاری، تعدادی ازبی کاران را در بخش دولتی استخدام می کند، بدون آن که لزوم! تولیدی داشته باشند. درسناریوی دوم، دولت قسمتی از هزینه دستمزد کارگران را به صورت یارانه به بنگاه های شهری پرداخت می کند تا آنان سطح اشتغال را افزایش دهند. سرانجام در سناریوی سوم، دولت اقدام به انجام سرمایه گذاری های زیربنایی به منظور افزایش ظرفیت تولید و اشتغال می نماید.
نتایج حاصل از هر سناریو از نظر میزان تاثیر بر نرخ بی کاری و سایر متغیرهای کلان اقتصاددر دو حالت ایستا و پویا بررسی شده و کوشیده ایم با توجه به تابع هدف دولت، از میان سناریوهای موجود، بهترین سیاست را انتخاب و معرفی کنیم.