گفتگویی با آمارتیا سن

نخستین دلیل گفتگوی من با اقتصاددان ها، بازبینی برداشت من از آثار آنان بود (کلامر،1983). این گفتگوها، به تدریج بر برداشت من اثر می گذاشت. من منتظر چنین تاثیری بودم. بنابراین، پاسخ به این پرسش باید روشن باشد که چرا اقتصاددان ها، در بیشتر موارد، از خواندن مقاله های یکدیگر دست می کشند و در دفتر کار، کافه تریا یا تالار اجتماعات جمع می شوند تاآنچه در اذهان آنها می گذرد را به بحث گذارند. روشن است که همه شرکت کنندگان، از این بحث های غیررسمی سود می برند. هر گفت و شنود، ابعاد و گفتمانی را آشکار می سازد که دست کم بخشی از آن در مطالبی که اقتصاددان ها می نویسند وجود ندارد. بدین ترتیب، دلیل بهتری برای گفتگو با اقتصاددان ها پیدا کردم، یعنی درک مفاهیم موجود در پس زمینه متن کتاب ها و مقالات. در دسامبر 1985، تصمیم گرفتم از توقف کوتاهی که در آکسفورد داشته استفاده نمایم و باآمارتیا سن گفتگو کنم; یعنی کسی که در نقش های گوناگونی ظاهر شده است: فیلسوفی در میان اقتصاددانان، یک پیشرو در نظریه انتخاب اجتماعی; منتقد فروض اساسی نظریه رفاه و انتخاب نئوکلاسیکی; اقتصاددانی که سهم چشم گیری در بررسی قحطی و فقر داشته است و آماردانی که سنجه های فقر را ابداع کرد. او در سمت رئیس جامعه اقتصادسنجی خدمت کرده و هم اکنون نیزرئیس انجمن اقتصاد بین المللی است.