بررسی مقایسه ای بازماندگی و مقاومت فیزیولوژیک لارو میگو پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) تغذیه شده با غذای زنده (روتیفر و آرتمیا اورمیانا) و غذای کنسانتره

آرتمیا و روتیفر بدلیل کیفیت، اندازه و تحرک مناسب بعنوان مهمترین غذای زنده جهت تغذیه مراحل لاروی سخت پوستان شناخته شده اند. در این تحقیق درصد بقاء لاروهای میگوی پاسفید غربی تغذیه شده با ناپلی آرتمیا اورمیانا و روتیفر و غذای کنسانتره مورد بررسی قرار گرفت. لاروها در مرحله پروتوزوآی 1، به ظروف پلاستیکی 14 لیتری که تا 6 لیتر آبگیری شده بودند، به تعداد 75 عدد در لیتر در 3 تیمار، تیمار 1 (روتیفر)، تیمار 2 (ناپلی آرتمیا اورمیانا) و تیمار 3 (غذای کنسانتره)، هر کدام با سه تکرار و از مرحله پروتوزوآ، تا مرحله پست لارو 5 تغذیه شدند. نتایج نشان داد که از مرحله مایسیس 1 تا مرحله پست لارو 1 می توان از روتیفر و از این مرحله تا پست لارو 5 از ناپلی آرتمیای اورمیانا جهت تغذیه لاروها استفاده نمود. جهت ارزیابی کیفیت لاروها از مقاومت فیزیولوژیک در برابر تنش های فرمالین و شوری در زمانهای متفاوت (30،60 و90 دقیقه) استفاده شد. به این ترتیب که در مرحله پست لارو 1، بیشترین درصد بازماندگی در تنش فرمالین با غلظت 100 و200 قسمت در میلیون، حال آنکه در تنش 15 قسمت در هزار بیشترین درصد بازماندگی مربوط به تیمار 2 بود. در مرحله پست لارو5 بیشترین درصد بازماندگی در همان شرایط مربوط به تیمار ناپلی آرتمیای اورمیانا بود و تیمار غذای کنسانتره (شاهد) در همه شرایط کمترین درصد بازماندگی را داشت.