بررسی عوامل موثر بر ضربه ایجاد شده در قاب های خمشی فولادی دو بعدی با بادبندهای لق هم گرا

با توجه به نیاز روزافزون مقاوم سازی ساختمان ها، روش های مختلفی برای مقاوم سازی ساختمان هایی که با قاب خمشی ساخته شده اند و در برابر زلزله مقاومت کافی ندارند، ارائه شده است. یکی از این روش ها استفاده از بادبندهای هم مرکز است که به لحاظ اقتصادی نیز مقرون به صرفه است. اما بادبندهای هم مرکز از شکل پذیری کمی برخوردارند و هنگام به کارگیری آنها برای مقاوم سازی در قاب های خمشی، علاوه بر لزوم مقاوم سازی آنها، شکل پذیری سازه را کاهش می دهند و نیز منجر به ایجاد نیروی بالابرنده در فونداسیون موجود قاب خواهند شد. در دو دهه ی اخیر تحقیقات زیادی برای اصلاح شکل پذیری بادبندها صورت گرفته است و راه حل هایی هم پیشنهاد شده است. یکی از روش های پیشنهادی برای بهبود عملکرد بادبندهای هم مرکز، ایجاد لقی در اتصال بادبند است که در این نوشتار مورد بررسی قرار گرفته است. از مشکلات بادبندهای دارای لقی، ایجاد نیروی ضربه در بادبند است. مطالعات و تحلیل های انجام شده روی چند قاب مختلف نشان می دهد که نسبت سختی بادبند به قاب، دوره ی تناوب بار وارده و مقدار لقی از پارامترهای مهم در ایجاد نیروی ضربه در بادبند دارای لقی هستند. همچنین نتایج تحلیل های انجام شده در این پژوهش نشان می دهد که با محدودکردن نسبت سختی بادبند به قاب، نیروی ضربه کمینه می شود و تاثیر منفی در سازه نخواهد داشت. بنابراین با رعایت محدودیت نسبت سختی، ضمن ایجاد لقی در اتصال بادبند، نیروی داخلی بادبند نیز کاهش می یابد و سبب کاهش نیروی بالابرنده در فونداسیون موجود می شود. همچنین از ظرفیت خمشی قاب نیز به نحو مطلوب استفاده خواهد شد.