مقایسه تاثیرات سه روش تمرین درمانی بر شدت درد و درصد ناتوانی افراد مبتلا به کمردرد مکانیکی مزمن

هدف از طرح و اجرای این تحقیق ارزیابی سه روش متداول ورزش درومانی در بیماران مبتلا به کمر درد و مطالعه چگونگی تاثیر هر یک از این ورزش ها بر شدت درد و درصد ناتوانی ناشی از کمر درد است. این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 25 بیمار مبتلا به کمر درد مزمن مکانیکی با شرایط شغلی یکسان انجام شد. میزان شدت درد توسط جدول ارزیابی عددی درد، و درصد ناتوانی ناشی از کمر درد توسط پرسشنامه اوسوستری مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان اعتبار داده ها نیز بوسیله آزمون کندال محاسبه شد. افراد مورد تحقیق به سه زیر گروه تقسیم شدند به گونه ای که میانگین متغیرها در سه گروه، اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. گروه اول با تعداد 8 نفر ورزش های ویلیامز را انجام دادند، و گروه دوم با تعداد 7 نفر ورزش های مکنزی، و گروه سوم با تعداد 10 نفر بودند که ورزش های ثبات دهنده را انجام دادند. طبق برنامه هر گروه طی دو مرحله 6 هفته ای (6 هفته اول 6 روز در هفته و 6 هفته دوم 3 روز در هفته – (یکروز در میان) و در مجموع 12 هفته ورزش های مربوط به خود را انجام دادند. ارزیابی آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و انجام آزمون های ویلکاکسون – فریدمن – کروسکال والیس و من ویتنی انجام شد. نتایج به دست آمده نشان دادند که ورزش های انجام شده در هر سه گروه با کاربرد ورزش های تقویتی عضلات ستون فقرات می توانند برکاهش درد بیماران موثر باشند. البته زمان و سرعت کاهش درد، درصد ناتوانی و ماندگاری تاثیر ضد درد در گروهی که ورزش های ثبات دهنده را انجام داد با دوگروه دیگر اختلاف معنی دار وجود داشت. (0.01=P) بنابراین در هر سه روش درمانی درد بیمار کاهش می یابد، لیکن ورزش های ویلیامز و مکنزی همیشه در شرایط استاتیک انجام می شوند و یک گروه عضلانی خاص را تقویت می کنند، اما در ورزش های ثبات دهنده، علاوه بر تقویت عضلات در شرایط استاتیک تقویت عضلات، در شرایط دینامیک نیز صورت می گیرد. بیمار از شرایط انجام تمرینات سبک به سمت تمرینات سنگین، و در نهایت به سوی بهبود شرایط تعادل از دست رفته پیش می رود، به همین دلیل انجام این ورزش ها علاوه بر تسریع در کاهش درد موجب بهبود شرایط ذهنی فرد، بهبود اعتماد به نفس و در نهایت کاهش درصد ناتوانی ناشی از کمر درد می شوند.