ارایه الگویی برای طراحی شبکه مسیرهای دوچرخه سواری: مطالعه موردی شهر قم

امروزه استفاده از دوچرخه سواری به عنوان یک وسیله حمل و نقل عمومی، موضوعی است که در کشورهای پیشرفته مورد توجه قرار گرفته است. نبود زیرساخت های مناسب و مطمئن در کشور، عاملی است که موجب شده تا استقبال چندانی از این شیوه حمل و نقل صورت نگیرد. ارایه یک مدل که بتواند شبکه مناسب حمل و نقل دوچرخه سواری را در شهرها تعیین کند و قابلیت اجرایی داشته باشد، کمک شایانی در جهت بهبود برنامه ریزی دوچرخه سواری خواهد کرد. در این مقاله مدلی ارایه می شود که براساس شاخص های امکان سنجی دوچرخه سواری شامل شاخص های دیویس، شاخص سازگاری دوچرخه و سطح سرویس دوچرخه، قادر به طراحی و تعیین مسیرهای شبکه دوچرخه سواری است. الگوی ارایه شده را می-توان در مقیاس هر شهر با ابعاد واقعی پس از گردآوری اطلاعات مورد نیاز، اجرا و شبکه پیشنهادی را ارزیابی کرد. تابع هدف مدل، شامل کاهش هزینه های اجرایی، کاهش زمان سفر، افزایش میزان تناسب مسیر و کاهش تعداد تقاطعات واقع در مسیر دوچرخه است. مدل ارایه شده در قالب یک نمونه واقعی برای شهر قم پیاده سازی و شبکه دوچرخه سواری برای این شهر، طراحی و ارزیابی می شود. از خصوصیات مدل پیشنهادی این است که مسیرهای انتخابی به پارامترهای هندسی و مشخصات ترافیکی معابر وابسته است و مسیرهایی را انتخاب می کند که از لحاظ ایمنی، هندسی و امکان پذیری، مناسب دوچرخه سواری باشد و این مسیرها لزوما بر مسیرهای کوتاه مبدا- مقصد منطبق نیست.