بررسی تاثیر سرعت بر نشست خط در راه آهن های سریع السیر

توسعه راه آهن های سریع السیر در س ل های اخیر، نیاز به تحقیقات برای ایجاد درک جامع تری از خصوصیات و رفتار سیستم راه آهن در اثر افزایش سرعت را ضروری کرده است. یکی از پارامترهای اساسی تاثیرگذار بر خروج از خط در راه آهن-های سریع السیر، تغییرشکل روسازی خط در اثر افزایش سرعت است. در این تحقیق، اثر افزایش سرعت بر نشست خط، به-عنوان مهم ترین معیار طراحی و بهره برداری از راه آهن های سریع السیر مورد بررسی قرار گرفته است. برای انجام این تحقیق، ابتدا مدل عددی از سیستم راه آهن بر اساس روش اجزای محدود ساخته شده است. اعتبارسنجی مدل با مقایسه نتایج حاصل از تحلیل مدل عددی در شرایط رفتار خطی و غیر خطی لایه های سیستم حائل ریل و داده های به دست آمده از بررسی های میدانی در مواجهه با عبور قطارها با سرعت های مختلف، صورت گرفته است. در این تحقیق نشان داده شد که رفتار خط با فرض رفتار غیر خطی سیستم حائل ریل به طور قابل ملاحظه ای نسبت به فرض الاستیک خطی آن واقعی تر پیش بینی می گردد. با انجام این تحقیق، بازه بحرانی اختلاف نتایج منطبق بر دو فرض رفتاری اشاره شده خاک تعیین شده و مشخص گردید که در بازه سرعت 120 تا 180 کیلومتر بر ساعت، نتایج حاصل از تحلیل غیر خطی سیستم ریلی (نشست حقیقی) به میزان 98/65 درصد با نتایج حاصل از تحلیل مدل الاستیک خطی اختلاف داشته است. پس از اعتبار سنجی مدل ساخته شده، با آنالیز حساسیت مدل، تاثیر سرعت قطارهای عبوری بر نشست خط مورد بررسی قرارگرفته است. بر اساس نتایج این تحقیق، سرعت بحرانی قطار برمبنای پارامتر نشست خط به دست آمد. نتایج حاکی از آن است که به طور کلی با افزایش سرعت تا 140 کیلومتر بر ساعت، نشست خط افزایش یافته و پس از آن به طور کلی افزایش سرعت منجر به کاهش نشست می گردد.