مقایسه انواع کارکردهای توجه رانندگان با حادثه و بدون حادثه و ارتباط آن با سن

نقص در توجه و تمرکز، یکی از علل بزرگ سوانح ترافیکی محسوب می شود و علت بین 20 تا50 درصد سوانح شامل شکل هایی از کم توجهی و حواس پرتی است. این پژوهش به دنبال بررسی تاثیر انواع مهارت های توجه بر رانندگی ایمن بوده است. بنابراین، اقدام به اندازه گیری و مقایسه توجه متمرکز و پراکنده و تحمل توجه دو گروه راننده با حادثه و بدون حادثه کرده است. دو گروه مورد مطالعه شامل 155 راننده با بیش از یک حادثه رانندگی با تقصیر و 145 راننده بدون حادثه، که هر دو گروه بیش از 2 سال سابقه رانندگی فعال داشتند و به روش همتاسازی گروهی وارد پژوهش شده بودند، به کمک آزمون های توجه متمرکز و پراکنده، آزمون استروپ و آزمون عملکرد پیوسته، توجه انتخابی، پراکنده و گوش به زنگی آنها مورد سنجش قرار گرفت. میزان پاسخ صحیح در آزمون همخوان و ناهمخوان استروپ، زمان واکنش به محرک در همخوان و نا همخوان استروپ و پاسخ صحیح در توجه متمرکز و پراکنده به طور معنی داری بین گروه بدون حادثه و با حادثه تفاوت داشت. بین سن و زمان واکنش در همخوان و ناهمخوان استروپ و توجه متمرکز ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت. اما بین سن و پاسخ صحیح همخوان استروپ و توجه متمرکز و توجه پراکنده ارتباط منفی معنی-داری وجود داشت.آزمون های شناختی توجه می تواند راننده های ایمن را از راننده های مستعد حادثه تشخیص دهد. همچنین لازم است به افت توانایی های شناختی توجه در نتیجه افزایش سن دقت گردد. اما به دلیل محدودیت های هنجاریابی این نوع آزمون ها در تعمیم نتایج، بایستی احتیاط شود.