مجله دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال هشتم شماره 4 (پیاپی 32، امرداد - شهریور 1385)

گیاه علف چای (Hypericum perforatum) از جمله گیاهان دارویی است که از آن در طب سنتی ایران به عنوان ضد التهاب و عامل التیام بخش یاد شده است. لذا با توجه به پیشینه و بومی بودن گیاه فوق در ایران، این مطالعه با هدف بررسی اثر ضد التهاب، ضد درد و سمیت حاد آن انجام شده است.
مطالعه بصورت تجربی و (مداخله ای) انجام و با استفاده از حلال متانول و دستگاه سوکسله از گیاه عصاره گیری و سپس عصاره فوق کاملا خشک گردید. جهت بررسی اثر ضد التهابی عصاره از روش ادم ایجاد شده در پای Rat با استفاده از کاراژینان و جهت مطالعه اثر ضد دردی از روش های آزمون فرمالین، صفحه داغ (Hot plate) و آزمون رایتینگ (Writhing) استفاده گردید. برای بررسی هماهنگی حرکتی آزمون روتارود (Rotarod) بکار گرفته شد. سمیت حاد (LD50) عصاره با روش پروبیت و میزان هایپریسن تام مطلق روش فارماکوپه تعیین گردید. جهت آنالیز داده ها از آنالیز واریانس و بدنبال آن آزمون Student-Newman-Keuls با p<0.05 استفاده شد.
در بررسی اثر ضد التهابی، عصاره گیاه علف چای با دوزهای 150 mg.kg و 100 اثرات مشابهی را با ایندومتاسین با دوز 4 mg.kg نشان داد. در آزمون فرمالین نیز عصاره گیاه علف چای در تمامی دوزهای مورد مطالعه (25-250mg/kg) سبب مهار هر دو فاز درد گردید (p<0.001). در آزمون صفحه داغ نیز در دامنه دوز مورد مطالعه (25-250mg/kg) افزایش معنی داری در آستانه درد، در مقایسه با گروه شاهد، پس از 30 دقیقه مشاهده گردید. در آزمون رایتینگ عصاره در دوزهای (p<0.05) 25 و 100, 75, 50 و 150 میلی گرم بازای کیلوگرم وزن بدن (p<0.001) کاهش معنی داری را در میزان رایتینگ در مقایسه با گروه شاهد نشان داد. عصاره فوق در هیچ یک از دوزهای مورد بررسی تاثیری بر هماهنگی حرکات حیوان نداشت. LD50 که شاخصی از سمیت حاد عصاره می باشد، پس از 72 ساعت در تجویز داخل صفاقی عصاره معادل 1111.47mg/kg در موش سوری تعیین گردید. میزان درصد هایپریسین تام نمونه معادل 0.101±0.003 گزارش گردید.
نتایج حاصل می تواند گیاه فوق را با اثرات ضد التهاب و ضد درد معرفی نماید.

عمل جراحی برداشتن لوزه و برداشتن لوزه سوم از اعال جراحی رایج در کودکان محسوب می شوند. گرچه خونریزی بلافاصله پس از عمل با روش های جدید جراحی کمتر دیده می شود ولی همچنان عوارض بعد از عمل از جمله تهوع، استفراغ، درد، اختلال در خوردن، کم ابی و تب بدنبال جراحی در بچه ها دیده می شود که شایعترین آنها تهوع و استفراغ است. جهت کنترل این عوارض اقدامات مختلفی صورت می گیرد. ...

لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه باعث تحریک سیستم سمپاتیک گردیده که آثار نامطلوب آن در همودینامیک، اغلب به صورت افزایش فشارخون و ضربان قلب بروز می کند. برای تخفیف این پاسخهای تحریکی روش ها و داروهای مختلفی پیشنهاد شده است. لذا هدف از این مطالعه مقایسه تغییرات همودینامیک، در لوله گذاری تراشه با لیدوکائین و سولفات منیزیم وریدی می باشد.
در یک کار آزمایی بالینی 100 بیمار کاندید جراحی الکتیو که همگی در کلاس 1 و 2 بیهوشی بودند به طور تصادفی در دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. داروهای پره مد و اینداکشن بیهوشی در هر گروه نسبت به وزن یکسان بود. در گروه مطالعه از 40mg/kg سولفات منیزیم 50 درصد و در گروه شاهد از 1mg/kg لیدوکائین یک درصد وریدی قبل از القای بیهوشی استفاده گردید. فشار خون شریانی و تعداد ضربان قلب در کلیه بیماران قبل و بعد از پره مد، بعد از اینداکشن بیهوشی و در دقایق 1,3,5 پس از لوله گذاری تراشه اندازه گیری و ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS صورت گرفت. جهت مقایسه میانگین تعداد ضربانهای قلب و فشار خون شریانی سیستولی و دیاستولی در زمانهای مختلف از آزمون t-test استفاده شد. P<0.05 نیز به عنوان سطح معنی داری اعلام گردید.
دو گروه از نظر کلاس بیهوشی، توزیع فراوانی جنسی، میانگین سنی و نیز تعداد ضربان قلب و فشار خون سیستولی و دیاستولی قبل و بعد از تجویز پری مد یکسان بودند. افت فشار خون و ضربان قلب بعد از اینداکشن در گروه کنترل بیشتر از مطالعه بود (p<0.05). میانگین تعداد ضربان قلب و فشار خون شریانی در دقایق 5 و 3 و 1 و بعد از لوله گذاری داخل تراشه در دو گروه تفاوت معنی دار نداشته است.
سولفات منیزیم در مقایسه با لیدوکائین وریدی به یک اندازه باعث تخفیف پاسخهای قلبی عروقی ناشی از لوله گذاری تراشه می گردد.

یکی از مسایل مهم در درمان بیماری های عفونی، مقاومت باکتری های پاتوژن نسبت به آنتی بیوتیکها است. یکی از راه های ایجاد مقاومت منشا پلاسمیدی است و از آنجاییکه بعضی پلاسمیدها سیستم رپلیکاسیون حساس به حرارت دارند و به وسیله رشد در حرارت غیر مجاز حذف می شوند، در این تحقیق تلاش گردیده که امکان دگرگونی مقاومت در باکتری های عامل عفونت با استفاده از حرارت، مورد بررسی قرار گیرد.
این مطالعه بصورت تجربی (مداخله ای) و نمونه گیری آسان انجام گرفت. پس از جمع آوری نمونه های میکروبی، تستهای مختلف جهت شناسایی کامل باکتری ها انجام و برای هر نمونه ابتدا یک تست آنتی بیوگرام به طریقه دیسک دیفیوژن صورت گرفت و سپس باکتری ها در محیط مایع برین هارت اینفیوژن (BHI) در حرارت 43.5oc به مدت 24 ساعت انکوبه گردیدند و در مرحله بعد باکتری در محیط برین هارت اینفیوژن آگار در حرارت 35oc به مدت 24 ساعت اتو گذاری شد و در انتها آنتی بیوگرام ثانویه به روش دیسک دیفیوژن انجام و با نتایج اولیه مقایسه گردید و p<0.05 معنی دار تلقی گردید.
در میان استافیلوکوکها، بیشترین تغییرات مقاومت نسبت به آنتی بیوتیکها مربوط به اگزاسیلین (%11) بود (p<0.0001). در مورد ریفامپیسین هیچ تغییری مشاهده نگردید. در میان اشریشیا کلی بیشترین تغییرات مقاومت نسبت به آنتی بیوتیکها مربوط به آمپی سیلین (%7) بود (p<0.0001)، اما نسبت به آنتی بیوتیکهای سفتریاکسون و سیپروفلوکساسین هیچ تغییری مشاهده نشده است.
حرارت می تواند باعث تغییر باکتری های مورد مطالعه از حالت مقاوم به حساس یا نیمه حساس، نسبت به آنتی بیوتیک گردد.

تهوع و استفراغ دوران بارداری غالبا با خوردن بیسکویت یا غذاهای خشک بهبود می یابد. استفاده از گیاهان دارویی مانند زنجبیل در درمان آن توصیه شده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر زنجبیل به شکل بیسکویت در دمان تهوع و استفراغ بارداری می باشد.
این مطالعه بر روی 65 زن باردار با سن حاملگی کمتر از 17 هفته مبتلا به تهوع و استفراغ طی سالهای 84-1383 انجام شد. افراد مورد مطالعه به صورت اتفاقی، دو سوکور به دو گروه برای دریافت بیسکویتها تقسیم شدند. هر بیسکویت زنجبیلی حاوی 0.5 گرم پودر زنجبیل بود. افراد مورد 5 بیسکویت زنجبیلی یا ساده را برای 4 روز مصرف نمودند. شدت تهوع توسط مقیاس دیداری و دفعات استفراغ نیز در 24 ساعت قبل و طی 4 روز درمان ثبت شد. سپس اطلاعات توسط آزمون Wilcoxon sumrank, Mann-Whitney و Kruskall wallis H آنالیز شدند.
تمام افراد بجز 3 نفر در گروه بیسکویت زنجبیلی در مطالعه باقی ماندند. میانگین کاهش شدت تهوع قبل و پس از درمان در گروه بیسکویت زنجبیلی (2.6±1.83) و بیسکویت ساده (1.4±1.97) بوده است (p=0.015). دفعات استفراغ در گروه بیسکویت زنجبیلی (0.96±1.2) و در گروه بیسکویت ساده (0.6±1.4) کاهش یافت.
بیسکویت زنجبیلی در کاهش شدت تهوع دوران بارداری موثر می باشد

زایمان زودرس دارای مرگ و میر نسبتا بالایی برای مادر و نوزاد بوده و ممکن است همراه یا بدون پارگی زودرس پرده های جنین باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه پیامد حاملگی در این دو حالت یعنی زایمان زودرس با یا بدون پارگی پرده ها می باشد تا بدین وسیله با پیش بینی وضعیت نوزاد نارس و مادر او، مراقبت های لازم را برای آنان جهت کاهش عوارض مادری و نوزادی بعمل آوریم.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی بر روی 100 بیمار با زایمان زودرس بدون پارگی پرده ها (گروه 1) و نیز 100 بیمار با زایمان زودرس همراه با پارگی پرده ها (گروه 2) در بیمارستان شهید یحیی نژاد بابل انجام شد. در این بررسی آپگار دقیقه اول و پنجم و نیاز به احیا و اعزام نوزادان و نیز میزان کوریو آمنیونیت و سزارین مادران آنها در دو گروه با یکدیگر مقایسه گردید.
میزان آپگار مساوی و یا کمتر از 3 در دقیقه اول و پنجم و میزان نیاز به احیای نوزادان در دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت (که به ترتیب %4, %8 و %29 در گروه 1 و %3, %7 و 38% در گروه شماره 2). اما میزان نیاز به اعزام نوزادان به واحد مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) در گروه 1 و 2 دارای تفاوت معنی داری می باشد (به ترتیب 45% در گروه 1 و 60% در گروه 2، (p<0.05). همچنین کوریو آمینیونیت و سزارین در بیماران گروه 1 (به ترتیب 0% و 25%) کمتر از گروه 2، (به ترتیب 17% و 37%) می باشد (p<0.05).
این مطالعه نشان داد که کوریوآمینیونیت و سزارین و نیاز به اعزام نوزادان به NICU در بیماران گروه (2) نسبت به گروه (1) بیشتر است لذا توجه بیشتر به پیشگیری و تشخیص و درمان زود هنگام زایمان زودرس با پارگی پرده ها توصیه می گردد.

زبان پریشی یا آفازی یافته شایعی در سکته مغزی بوده و بعلت ایجاد اختلال در ارتباط با دیگران و همراهی با فلج نیمه راست بدن با شدت بیشتری از ناتوانی در بیمار همراه است. این مطالعه رابطه آفازی با شدت ناتوانی ایجاد شده در سکته مغزی را بررسی می کند.
بیماران پی در پی مبتلا به آنفارکت مغزی بستری در بیمارستان ولیعصر خراسان در سال 1384 در این تحقیق آینده نگر قرار گرفتند. تشخیص آفازی و انواع آن توسط متخصص مغز و اعصاب و زبان شناس با معیار بریتانیا انجام گرفت. ناتوانی بیماران 72 ساعت پس از سکته با معیار رانکین تعیین شد. آزمون های رنج تعقیب توکی و آنالیز واریانس برای تحلیل آماری بکار رفت (p<0.05).
329 بیمار (175 زن و 154 مرد) با سکته مغزی بررسی شدند. 106 نفر (%32) بیماران مورد مطالعه آفازی داشتند. میانگین ناتوانی در بیماران با آفازی بطور معنی داری بیشتر از سایر بیماران بود (p=0.01 و df=327 و (T=2.6. میانگین ناتوانی در افراد با آفازی گلوبال بطور معنی داری بیشتر از افراد بدون آفازی (p<0.001) و بیماران با آفازی ورنیکه (p=0.006) بود ولی با مبتلایان به آفازی بروکا تفاوت معنی داری نداشت (p=0.06).
آفازی از عوامل تاثیرگذار مهم در ناتوانی مبتلایان به سکته مغزی است. وجود آفازی در تشدید ناتوانی فعلی بیمار و کاهش بهبود وی بدنبال بازتوانی حایز اهمیت است.

شکستگی های اسکافوئید شایع ترین شکستگی استخوان های مچ دست می باشد. بی حرکتی مچ دست با گچ، درمان انتخابی شکستگی های پایدار قسمت میانی و انتهایی اسکافوئید است. عوامل بسیاری در بروز جوش نخوردن استخوان اسکافوئید موثرند. لذا هدف از مطالعه حاضر رابطه تاخیر (یک تا سه هفته) در شروع درمان با میزان بروز جوش نخوردن استخوان اسکافوئید می باشد.
در این مطالعه مورد- شاهدی نتایج جوش خوردن 57 بیمار با شکستگی قسمت میانی اسکافوئید بین 1 الی 3 هفته تاخیر در شروع درمان را با گروه شاهد شامل 60 بیمار که در اولین روز شکستگی مراجعه و درمان را شروع کرده بودند مقایسه نمودیم.
در گروه مورد، 8 مورد از 57 بیمار دچار جوش نخوردگی و در گروه شاهد 2 نفر از 60 بیمار دچار جوش نخوردن گردیدند این مساله موید آن بود که تاخیر در شروع درمان بطور معنی داری (p<0.05) در بروز عارضه جوش نخوردن شکستگی استخوان اسکافوئید موثر است.
توصیه می گردد در صورت وجود درد و حساسیت در محل انفیه دان تشریحی مچ دست بعد از صدمات بدنی حتی در صورت عدم رویت خط شکستگی در رادیوگرافی به عنوان شکستگی اسکافوئید، درمان گچ گیری شروع گردد در غیر اینصورت تاخیر در شروع درمان موجب افزایش میزان بروز جوش نخوردگی شکستگی می گردد.

مهم ترین وظیفه متخصص بیهوشی حصول یک راه هوایی مطمئن است که در بیماران اورژانسی با تزریق یک هوشبر وریدی مانند تیوپنتال سدیم و ساکسی نیل کولین، لوله گذاری تراشه با 30 تا 45 ثانیه تاخیر انجام گردد، ولی در مواردی که مصرف ساکسی نیل کولین ممنوع است، توسط فلج کننده های عضلانی غیر دپولاریزان مانند اتراکوریوم با یک تاخیر 3-5 دقیقه ای لوله گذاری تراشه انجام می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر افدرین و آتراکوریوم در مقایسه با آتراکوریوم به تنهایی جهت کوتاه تر نمودن زمان لوله گذاری تراشه انجام شد.
تعداد 100 بیمار با کلاس انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا، به طور تصادفی به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. اینداکشن بیهوشی در هر دو گروه با تیوپنتال سدیم انجام شد آتراکوریوم با دوز 0.6mg/kg به هر دو گروه تجویز شد. بیماران پس از شلی کامل عضلانی لوله گذاری شدند. بعد از تزریق پره مدیکاسیون، در گروه مطالعه، افدرین با دوز 70mg/kg و در گروه کنترل لوله گذاری تراشه 3-5 دقیقه بعد از تزریق آتراکوریوم انجام شد. فشارخون سیستولی و دیاستولی و تعداد ضربان قلب در زمانهای مختلف و کیفیت لوله گذاری در دو گروه ثبت و سپس داده ها مقایسه شدند.
میانگین سنی گروه مطالعه 26.3±10 و در گروه کنترل 31.4±10 سال بود. در گروه مطالعه تمام بیماران لوله گذاری تراشه در عرض 2 دقیقه انجام شد. به دنبال القای بیهوشی کاهش فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و افزایش ضربان قلب در هر دو گروه وجود داشت. اختلاف معنی داری بعد از لوله گذاری در دقیقه 1 و 5 وجود داشت (p<0.05). کیفیت لوله گذاری خیلی آسان و آسان در 88% موارد مطالعه، و در 96% گروه کنترل دیده شد که از نظر آماری معنی دار نبود.
نتایج این بررسی نشان می دهد که فدرین منجر به کاهش زمان شروع اثر اتراکوریوم و لوله گذاری سریعتر بدون اثرات مضر شده است.

به نظر می رسد که مکمل یاری روی در دوران بارداری مداخله مهمی در جهت کاهش تولد نوزادان با وزن کم هنگام تولد (LBW) باشد. نتایج کارآزمایی های انجام شده مناقشه آمیز است. لذا این بررسی با هدف ارزیابی اثر مکمل یاری روی در دوران بارداری بر عوارض و نتیجه حاملگی انجام شد.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی به روش دوسوکور بود. 196 زن باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر اردبیل در هفته 16 تا 20 بارداری بطور تصادفی انتخاب و به دو گروه مساوی دریافت کننده مکمل روی یا دارونما تقسیم شدند. به گروه دریافت کننده دارو 220 میلی گرم سولفات روی و به گروه دیگر دارونما تجویز گردید. تمام اطلاعات اولیه مادران، مراقبت های ماهانه، ثبت شاخص های بدو تولد نوزادان و اطلاعات مربوط به مشکلات دوران بارداری توسط ماماهای دوره دیده تکمیل گردید.
از مجموع 196 زن شرکت کننده 17 نفر دوره پیگیری را کامل نکردند. تولد نوزادان با وزن کمتر از 2500 گرم در هنگام تولد فقط در گروه پلاسبو مشاهده شد (P=0.01). از نظر شاخص های بدو تولد تنها میانگین وزن نوزادان در گروه دریافت کننده روی از گروه دارونما بالاتر و معنی دار بود (P=0.03). عوارض دوران بارداری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت اما فشارخون حاملگی و IUGR (توقف رشد داخل رحمی)، فقط در گروه پلاسبو مشاهده گردید.
نتایج این مطالعه نشانگر آن بوده که تجویز مکمل روی در دوران بارداری سبب کاهش تولد نوزادان با وزن کم هنگام تولد می گردد.

تفسیر رادیوگرافیک صحیح، خصوصا از مورفولوژی ریشه به تشخیص روش جراحی باز یا بسته و پرهیز از شکستگی ریشه هنگام خارج کردن دندان کمک ارزشمندی می کند. با توجه به اینکه دندان مولر سوم نامنظم ترین و غیر قابل پیش بینی ترین وضعیت ریشه را در بین تمام دندانها داراست، لذا هدف از این مطالعه ارزیابی دقت رادیوگرافی پانورامیک در تشخیص وضعیت ریشه های دندان مولر سوم می باشد.
این مطالعه بصورت تحلیلی و مقطعی بر روی 38 بیمار (49 دندان مولر سوم) مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی بابل طی سالهای 82-84 صورت پذیرفت. از بیماران، در شرایط استاندارد رادیوگرافی پانورامیک تهیه و بر اساس پرسشنامه تنظیم شده دو متخصص رادیولوژی دهان، فک و صورت و جراح فک و صورت به سوالات درباره تفسیر رادیوگرافی از دندان مولر سوم قبل از جراحی پاسخ دادند. سوالات پرسشنامه شامل تعداد ریشه های دندان، ارتباط ریشه ها نسبت به هم و زاویه ریشه نسبت به تاج بود. پس از جراحی نیز وضعیت دندان مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس یافته های رادیوگرافی قبل از جراحی با یافته های بالینی پس از جراحی مقایسه و اطلاعات توسط آزمونهای paired test و X2 و رگرسیون خطی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و p<0.05 معنی دار تلقی گردید.
در این مطالعه، صحت تفسیر رادیوگرافی پانورامیک در ارزیابی تعداد ریشه های دندان مولر سوم %64.3 بوده و در رابطه با وضعیت ریشه های دندان نسبت به هم (چسبندگی یا عدم چسبندگی) صحت تفسیر رادیوگرافی %63.3 می باشد. در خصوص زاویه ریشه دندان نسبت به تاج تفسیر رادیوگرافی به طور معنی داری برآورد کننده میزان واقعی آن می باشد (p=0.0001).
نتایج این مطالعه نشان داد که رادیوگرافی پانورامیک در خصوص ارزیابی وضعیت دندانهای مولر سوم راهنمای نسبتا ارزشمندی است. در عین حال باید از بالا بودن میزان خطای تشخیصی آن در بررسی جزییات مورفولوژیکی ریشه (تعداد و ارتباط ریشه ها نسبت به هم) نیز آگاه بود.

استئوپورز شایعترین بیماری متابولیک استخوانی است که باعث کاهش مواد معدنی، بخصوص در زنان یائسه می گردد. تکنیکهای کشف استئوپوروز گران و نیاز به مهارت دارد. هدف از این مطالعه بررسی شاخص های رادیومورفولوژیک رادیومورفومتریک فک پایین در زنان یائسه می باشد.
این مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی بر روی 40 زن یائسه مراجعه کننده به بخش رادیولوژی دهان، فک و صورت دانشکده دندانپزشکی بابل در سال 1383 انجام شده از تمام بیماران رادیوگرافی پانورامیک در شرایط یکسان تهیه و شاخص های Mental Index(MI)، Panoramic Mandibular Index(PMI)، Cortical mandibular Index (MCI) و Gonial Index (GI) مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات فوق بهمراه سن، مدت زمان یائسگی، وضعیت دندانی، تحصیلات، تعداد زایمان و سابقه شکستگی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
سن و مدت زمان یائسگی بطور معکوس با PMI, MI و GI و بطور مستقیم با MCI ارتباط معنی داری داشتند (p<0.001). وضعیت دندانی و تحصیلات دارای ارتباط معنی دار با p=0.04) MI و (p=0.03 و p=0.03) PMI و (p=0.01 بوده ولی رابطه معنی داری با GI و MCI ندارند. تعداد زایمان و سابقه شکستگی با هیچیک از شاخص ها ارتباطی نداشتند.
سن و مدت زمان یائسگی بیشترین تاثیر را روی شاخص ها دارند. با توجه به اینکه شاخص های PMI و MI با تعداد بیشتری از متغیرها رابطه دارند، می توان از آنها در شناسایی اولیه و غربالگری افراد با کاهش تراکم استخوانی استفاده کرد.

یکی از مسایل روان تنی که با عملکرد تولید مثل زنان در ارتباط می باشد، سندرم پیش از قاعدگی است. این سندرم می تواند سبب کاهش کارآیی و عملکرد تحصیلی گردد. یکی از روش های درمانی که می تواند از طریق تاثیر بر آندروفین ها، بسیاری از علایم سندرم قبل از قاعدگی را کاهش دهد، ورزش می باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر یک برنامه ورزشی منظم گروهی بر شدت سندرم قبل از قاعدگی انجام شد.
این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 80 دانشجوی پرستاری با علایم سندرم قبل از قاعدگی انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. به منظور جمع آوری داده ها از فرم ارزیابی علایم قبل از قاعدگی برای بررسی میزان شیوع و شدت علایم استفاده گردید. در گروه مورد 8 هفته برنامه ورزشی منظم گروهی اعمال شد. شدت سندرم قبل از قاعدگی در دو گروه در شروع و پایان مطالعه تعیین و سپس مورد مقایسه قرار گرفت.
میانگین شدت سندرم قبل از قاعدگی در شروع مطالعه در دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داری نداشت. ولی میانگین شدت سندرم قبل از قاعدگی بعد از مداخله نسبت به شروع مطالعه در گروه مورد کاهش یافت (p<0.01) ولی در گروه شاهد تغییری مشاهده نگردید.
نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه ورزشی منظم هوازی، شدت سندرم قبل از قاعدگی را کاهش می دهد. لذا ضروری است با اتخاذ تدابیری چون آموزش و ورزش های منظم در جهت بهبود علایم قبل از قاعدگی به ارتقای سلامت و بهداشت روانی و جسمی کمک نمایند.

بیماری فون ویلیبرانت از شایع ترین بیماری ارثی خونریزی دهنده ناشی از کمبود فاکتور فون ویلیبرانت با توراث اتوزومی غالب می باشد. این بیماری به دسته تیپ 1 و تیپ 2 (نقص کمی) و تیپ 2 (نقص کیفی) تقسیم بندی می گردد. تیپ یک دارای علایم خفیف تری نسبت به تیپ 3 می باشد. هدف این مطالعه تعیین جهش های عامل تیپ یک این بیماری می باشد.
از خانواده های بیماران مبتلا به فون ویلیبرانت DNA, (VWD) استخراج و بکمک PCR 63 ژن فون ویلیبرانت تکثیر گردید. سپس قطعات PCR به کمک غربالگری CSGE، آنالیز و نهایتا قطعات PCR دارای باندهای اضافه با روش DNA Sequencing تعیین توالی گردیدند.
در 23 فرد مبتلا در شش خانواده، میانگین آنتی ژن فون ویلیبرانت برابر 35.18 و میانگین فعالیت فون ویلیبرانت برابر با 31.4 واحد/دسی لیتر بدست آمده است. موتاسیون در 4 خانواده از شش خانواده مورد شناسایی قرار گرفت. جهش آرژنین 1205 به هیستیدین در دو خانواده و دو جهش جدید که قبلا گزارش نشده بود شامل اسید آمینه گلایسین شماره 19 به آرژنین (G19 R) در اگزون شماره 2 و موتاسیون نوکلئوتید شماره 2821 گوانین به آدنین (G>A) در محل برش اگزون- اینترون 21 به ترتیب در دو خانواده دیگر در این مطالعه یافته شده و در دو خانواده دیگر هیچگونه جهشی یافت نشد.
یافته های این تحقیق نشان داد که جهش های متفاوتی در خانواده های مختلف، عامل ایجاد این بیماری می باشند.

تومور کارسینوئید از سلولهای نرواندوکرین می باشد که از هر عضو در بدن می تواند منشا بگیرند ولی 90% این تومورها از سلولهای کولشیتسکی داخل دستگاه گوارش منشا می گیرد. متاستاز این توده به کبد به کموتراپی مقاوم است و یکی از راه های درمان این بیماران آمبولیزاسیون از طریق شریان کبدی است. در این گزارش نتیجه آمبولیزاسیون شریان کبدی در بیماری که بیش از 75% پارانشیم کبد بعلت متاستاز درگیر بود، گزارش می نماییم.
گزارش مورد: بیمار خانم 32 ساله با تومور کارسینوئید از روده باریک مراجعه کرده بود. در بررسی های انجام شده متاستازهای متعدد کبدی داشت. پس از جراحی توده اولیه جهت درمان متاستاز کبدی کموتراپی شد. ولی پاسخی دیده نشد و بعلت درد شدید بیمار تحت عمل آمبولیزاسیون شریان کبدی با ماده پلی ونیل الکل قرار گرفت. پس از 2 ماه مجددا بعلت عود درد در ناحیه 40ccRUQ اتانل 96% از طریق شریان کبدی تزریق شد و درد بیمار بهبود یافت.
رادیولوژی تداخلی و آمبولیزاسیون شریان کبدی با پلی ونیل الکل درمان قطعی متاستاز تومورهای هیپرواسکولر کبد نیست. ولی جهت کاهش درد بیمار روش مناسبی می باشد.