لیزر یک نور برانگیخته شده و پرانرژی است که در شرایط عادی در طبیعت دیده نمی شود ولی با استفاده از تکنولوژی و وسایل خاص می توان آن را ایجاد کرد. لیزر با نور معمولی تفاوت هایی دارد که این ویژگی ها باعث توانایی و کاربردهای خاص لیزر می شود.

به گزارش «ایسنا»، کاربرد لیزر در پزشکی و از جمله بیماری های پوستی از حدود 40 سال پیش به صورت تحقیقاتی شروع شده و با آمدن دستگاه های جدیدتر که مؤثرتر و کم عارضه تر هستند جایگاه ویژه و وسیعی در درمان بیماری ها، پیدا کرده است.

مکانیسم اثر لیزر جذب انرژی نورانی توسط مولکول های بافتی است. همان طوری که در اثر تابش نور خورشید اشیا به تدریج گرم می شوند، تابش لیزر نیز باعث گرم شدن، داغ شدن و نهایتا تخریب بعضی مولکول های حساس بافتی می شود.

از آنجا که لیزر تک طول موج است، فقط باعث داغ شدن و تخریب ساختمان های خاصی می شود. در حالی که افزایش حرارت در ساختمان های مجاور که حساس نیستند زیاد قابل توجه نیست، لذا با انتخاب لیزر مناسب و با دانستن ویژگی های بافتی می توان ضایعه مورد نظر را تخریب کرد، در حالی که کمترین صدمه ممکن به ساختمان های مجاور آن وارد شود. به طور مثال لیزری که طول موج آن حدود 585 نانومتر است، بیشتر روی ساختمان عروقی تاثیر می گذارد، لذا در مورد عروق واریسی پوست، ضایعات همانژیومی و لکه ها و خال های عروقی به کار می رود.

کاربرد لیزر در بیماری های پوستی و زیبایی

به طور کلی کاربردهای لیزر را به شکل زیر می توان دسته بندی کرد: درمان ضایعات و خال های عروقی که معمولا رنگ این ضایعات قرمز روشن یا تیره است. درمان انواع ضایعات رنگی و رنگدانه ای پوست که شامل خال های رنگی پوست و خالکوبی ها می شود، درمان و کاهش موهای زائد و ناخواسته بدن، کاهش چین و چروک، فرورفتگی ها و جای زخم های ناشی از بعضی بیماری های پوستی از قبیل آکنه.

درمان بعضی از انواع بیماری های پوستی از قبیل زگیل، جای زخم های برجسته و خارش دار (کلوئید)، ترک های پوستی ناشی از حاملگی و چاقی (Striae) و ترمیم زخم و همچنین استفاده از آن به عنوان وسیله ای برای برش بافت از کارایی های مهم این پدیده است.