دو، سه سال پیش، پوستر نمایشگاهی که بنا بود در آن عکس هایی از محیط دانشگاه و فضای آموزشی دانشجویان و استادان را به نمایش بگذارند، عکس بزرگی از وودی آلن بود که نشسته روی کاناپه یی در وسط اتاقی وسیع با پس زمینه قفسه های پر از کتاب کتابخانه اش، بی حس به خصوصی، دوربین را نگاه می کرد. همان موقع به این فکر کردم که چه تناقض جالبی است: آلن خودش مدام اصرار دارد که خود را از تظاهرات و تعلقات منتسب به روشنفکری رها کند اما اهل سینما و به طور کلی اهل هنر در جامعه ما، حتی با دیدن تصویر او به تفاخرات روشنفکری دچار می شوند. در حالی که خودش آن جمله درخشان را چند بار به چند شکل تکرار و تکلیف نهایی را روشن کرده