در سال های اخیر شاهد نگرش جدیدی در سینمای جنگ بودیم و کارگردانهای صاحب نامی همچون کیومرث پور احمد و خسرو سینایی به تجربه این رویکرد تازه پرداختند که محصول آن آثار ارزشمندی مثل اتوبوس شب و مثل یک قصه بود. در کنار اینها می توان پاداش سکوت مازیار میری را قرار داد که تصویر جذابی از مناسبات آدم های جنگ را به نمایش گذاشت. شاکله اصلی این تجربه تازه، تغییر نگرش به مفاهیم دوست و دشمن و عقاید و سرزمین و دفاع و تصویر واقعی و منطقی از آدم های جبهه و جنگ بود که از قطب بندی سیاه و سفید مطلق انگارانه احساسی گذشته رها شده و در بستر ساختاری روانشناختی و انسان شناسانه تری قرار گرفت.