در این که هنرمندان از سرمایه ها و مفاخر یک ملت هستند، در آن تردیدی نیست. ستایش از شاعران، نویسندگان و هنرمندان، در تمام کشورها امری رایج و دیرپاست. هنرمندان بزرگ همواره عامل غنای فرهنگی و اتحاد ملی و همواره عامل شناسایی ملت خود در میان سایر ملل بوده اند. محبوبیت و مقبولیتشان نیز در میان مردم به خاطر همین امر بوده است. نمونه عالی چنین بزرگانی در تاریخ ملت ایران، حافظ، سعدی، مولانا، فردوسی، در روسیه تولستوی، داستایوسکی، گوگول و در فرانسه، ویکتور هوگو، بالزاک و... بوده اند، که همه آنان جایگاهی رفیع در تاریخ کشور خود و جامعه بشری دارند. تجلیل و بزرگداشت این بزرگان، درواقع احترام به فکر و فرهنگ ملت هاست. کما این که برای این بزرگان در کشورهای خود نیز آیین تجلیل و سپاس به جا می آید.