درسال های اخیر کنفرانس ها و نشست های زیادی حول محور نقد و ادبیات پسااستعماری صورت گرفته است. تعدد این نشست ها که اخیرا یکی از مهم ترین آنها در دانشگاه تورنتو برگزار شده است حکایت از اهمیت این موضوع در میان گفتمان های فرهنگی جهان امروز دارد. پدیده «پسااستعماری» (Post-Colonialism) در اواخر قرن بیستم و در بافت کشورهای مستعمره ای که به دنبال گونه ای استعمارزدایی از فرهنگ، تاریخ، ادبیات و از همه مهم تر هویت خویش بودند، متولد گشت. درست است که سرزمین پهناور ایران در درازنای تاریخ هیچ گاه طعم تلخ استعمار را نچشیده است اما تجربه پدیده ای چون جهانی سازی بدون آگاهی و شناخت های قومی و فرهنگی مان تلخی ای کمتر از استعمار نخواهد داشت. بنابراین شاید مطالعه و توجه بیشتربه این پدیده فرهنگی نوظهور برای حفظ اقتدار فرهنگی مان خالی از لطف نباشد.