«خواجه حسن مودب گفت چون این روز نماز دیگر بگزاردیم، شیخ مرا بخواند و گفت: «ای حسن! صوفیان چندتن اند؟» گفتم: «صد و بیست کس اند، هشتاد مسافر و چهل مقیم.» گفت: «فردا چاشتشان چه خواهی داد؟» گفتم: «آنچه شیخ اشارت کند!» گفت: «فردا باید هر کسی را سر بره ی تر پیش نهی و شکرکوفته بسیار بیاری تا بر آن مغز می پاشند و هر کسی را رطلی حلوای خلیفتی به شکر و گلاب پیش نهی و عود و گلاب بسیاری بیاری تا ما عود می سوزیم وگلاب برایشان می ریزیم و کرباس های گازر شو بیاری و این سفره در مسجد جامع بنهی تا آن کسانی که ما را در غیبت غیبت می کنند به رای العین ببینند که حق سبحانه و تعالی عزیزان درگاه عزت را از پرده غیب چه می خوراند.»