در هر سیستمی برخی از عناصر نقش کلیدی و حیاتی دارند و بقیه عناصر نیز با آنها معنا می یابند و در حقیقت ضعف این عناصر، ناتوانی سیستم را در پی داشته و حیات آن را به سوی آنتروپی پیش می برد. در نظام آموزش و پرورش، عنصر مهم همان عنصر انسانی و به طور اخص معلم است که حیات و پویایی نظام آموزش و پرورش به آن وابسته است. زیرا تربیت در تعاملات ا نسانی حادث می شود و اگر پیشرفته ترین تجهیزات و وسایل آموزش و پرورش هم پدیدار شوند، نخواهند توانست جایگزینی برای معلم باشند. به عبارتی دیگر چنانچه تمامی وسایل و تجهیزات آموزش و پرورش موجود باشند ولی تنها معلم حضور نداشته باشد، آن وسایل و امکانات چاره ساز نیستند و به طور کلی سودی نمی بخشند. زیرا این معلم است که به وجود و نقش آفرینی آنها معنا می بخشد.