خوشا به حال مردان و زنانی که قلبشان با عاشورا زیاد تماس داشته باشد. اولاکه آنها با اهل بیت(علیهم السلام)هم مصیبتند. مصیبات دنیای خودشان همان عاشوراست. انسان مصائبی که در دنیا می بیند خود عاشوراست، خود کربلاست. بیخود نفرمود که هر روز عاشوراست و هر زمینی هم کربلاست.

هر بشری از در این عالم عبور می کند این مصائب را تا حدی ملاقات می کند، از گرسنگی، از تشنگی، از مرض، از غربت، از همه چیز. نمی شود یک نفر در دنیا عبور کند و این حالت ها را نبیند؛ ولو عمرش هم خیلی کم باشد. یک «آن» هم شده باشد زیارت می کند؛ از غربت، از تنهایی، از بی صاحبی، از مرض، از وحشت، از خوشی. نمی شود اینها را نبیند، ولو عمرش ده سال باشد یعنی ده سال به بلوغ رسیده باشد.

این از عاشورا. ذی الحجه هم متعلق به راه خدا و مقصد و مکه و مانند اینها است. آن هم قربانی دارد. اینها شبیه به هم هستند. لذا فرمود نماز و روزه و حج و عاشورا ارکان ایمانند. جای دیگر دارد نماز و روزه و حج و ولایت. ولایت باز هم عاشوراست. «و افضلها ولایه» یعنی ولایت اهل بیت(علیهم السلام). خلاصه اش ما در راهمان دو وثیقه محکم داریم. یکی عاشوراست، یکی هم ذی الحجه.

کتاب طوبای محبت- جلد پنجم