دومین بازار تئاتر ایران هم از راه رسید؛ بازاری که قرار است همزمان باشد با برگزاری بیست و نهمین دوره جشنواره بین المللی تئاتر فجر.

بالشخصه در مورد هر حرکت یا عملکردی که در آن کلمه «بازار»، به عنوان پیشوند و پیش از نام یک «هنر»، جای گرفته باشد، حس مثبتی دارم چون نشاندهنده توجه به روند اقتصادی آن هنر و از آن بیشتر، ارتقای کیفی و کمی این رویکرد اقتصادی است.

خب، تئاتر ایران شدیدا به این فضا نیازمند است؛ مخصوصا نیازمند است به حضور در دیگر کشورهایی که مخاطبان تئاتر، هم علاقه و هم توان بالای مالی برای استقبال از نمایش های دلخواه و اکثرا متفاوت را دارند و این تفاوت، بخش عمده اش، محتملا برمی گردد به تفاوت فرهنگی. یادمان باشد که هنر «تئاتر»، در افکارسنجی مردم اروپا [چه در بخش غربی اش چه شرقی اش] جایگاهی معادل «فرهنگ» دارد یعنی اگر این مردم به این نتیجه برسند که فلان کشور «تئاتر»ش دارای استانداردهای اجرایی یا متنی جهانی نیست پیشاپیش به این نتیجه می رسند که فرهنگ اش هم آن قدر صدایش بلند نیست که آنها گوش تیز کنند برای شنیدن اش.

شاید این «بازار» بتواند، آن استقبالی را که از برخی نمایش های ایرانی، در این چندسال، در اروپا شد به توان های دو و سه و بیشتر از آن برساند.

ضرب المثلی ایرانی به ما گوشزد می کند که توقف یا تعلل در بازاریابی، موجب خسران می شود: «از دل برود هرآنچه از دیده برفت»

باید دید نتایج اقتصادی بازار تئاتر امسال، برای تئاتر ایران چه خواهد بود.