بسیار اتفاق افتاده است که افرادی، حتی با سرمایه فرهنگی بالاو تحصیلکرده، صریحا یا تلویحا از خود یا از فرهنگ شناسان سوال کنند: چه لزومی دارد که «ما» فرهنگ «دیگران» را بشناسیم؟ به ویژه اگر این فرهنگ خاص «دیگران»ی باشد «دوردست.» و برای بسیاری، این «دوردستی» در آن واحد هم یک «فاصله» جغرافیایی است و هم یک فاصله «شناختی.» برای نمونه بسیاری از ایرانیان تقریبا هیچ دلیل، انگیزه و فایده ای درآن نمی بینند که فرهنگ هایی چون فرهنگ اقیانوسیه، آفریقا و غیره را بشناسند. برای آنها این فرهنگ ها به مردمانی تعلق دارد که به اسامی مختلف، آنها را هنوز یا «ابتدایی» می دانند یا «عقب تر» از خود و با نگاهی بسیار خیالین