چندی پیش در فرهنگسرای شفق (یوسف آباد) پای نقد آلبوم «پوئم سمفونی های خرمشهر و حلبچه» ساخته هوشنگ کامکار نشستم که منتقدش کیاوش صاحب نسق بود. ابتدا بخش هایی از پوئم سمفونی خرمشهر شنیده شد و بعد به بحث و بررسی درآمد و در ادامه گزیده ای از پوئم سمفونی حلبچه را برایمان پخش کردند. من ناخواسته دوباره به آن قله پرتاب شدم و اینکه در آرامش کامل و بدون های و هوی بمب های انفجاری، چه فاجعه ای رخ داد و اینک موسیقدانی از جنس همان قربانیان با ملیتی ایرانی، نگاهی جهانی و رویکردی انسانی تلاش کرده است تاریکی های زندگی بشری را با نغمه و نوا نشانه گیری کند و سند رسوایی صدام و صدامیان را به شکلی دیگر بر دیدگان جهانیان