فاصله استخاره تا انصراف پروین 16 ساعت بود. سه شنبه حدود 8:30 شب به رویانیان گفت: «سردار! من آماده ام.» برای بازگشت به نیمکت پرسپولیس استخاره کرده بود و می گفت همه چیز خوب آمده و تمام سعی اش را خواهد کرد تا پرسپولیس را به سال های 50 یا 60 برگرداند. پروین یک استثنای تمام عیار است.

گزینه ها تا عصر پنجشنبه دایی، درخشان و مایلی کهن بودند. اینها شاید همه سرمایه باشگاه پرسپولیس در دنیای خلوت مربی های ایرانی باشند: مردانی متوسط با کارنامه یی متوسط تر که تنها دلیل حضورشان، سابقه یی است که به عنوان بازیکن دارند.

ستاره های میلیاردی که حتی پروین را به هوس انداخت، به چشم هر مربی دیگری هم می آید تا در سراب افتخارآفرینی با پرسپولیس مدل 91 غرق شود. گردان، حسینی و بنگر ادامه تحولات کشورهای عربی بود که به دروازه و خط دفاعی پرسپولیس هم رسید: جغرافیای استراتژیکی که فصل گذشته بیشتر از 50 گل خورد. ترکیب قاضی و انصاری فرد هم آنقدر زهردار به نظر می رسد که هم وزن خط دفاعش معتبر باشد.

در کنار کریمی، مهدوی کیا، ماهینی، که با ترکیبی از ستاره های باتجربه و جوان، طرفداران را به لیگ دوازدهم دل خوش کرده بود. بی برنامگی باشگاه در انتخاب سرمربی و قرارداد لرزانی که با دنیزلی بسته شده بود اما عمر این خوش دلی را کوتاه کرد.

اگر سال گذشته خیمه شب بازی کاشانی و دعوای دایی فصل نقل و انتقالات را از پرسپولیس گرفت، امسال هم سردرگمی رویانیان زمان بدنسازی و آماده سازی پیش فصل را از این تیم دریغ کرد. خبر رسید دایی با راه آهن تمدید کرده و رویانیان هم دوباره خواب مربی خارجی را می بیند. گابریل کالدرون آرژانتینی یا هرکس دیگری، این «پرسپولیس نفرینی» طلسم شده: یکی باید این سحر را باطل کند که لیگ دوازدهم کابوسی تر از فصل گذشته در انتظار کهکشان میلیاردی پرسپولیس ثانیه شماری می کند!