حتی مدیران سازمان حفاظت از محیط زیست نیز بر این نکته باور دارند که محیط بانی شغل مهجور مانده در ایران است: شغلی موثر و لازم که انگار دیده نمی شود و طبعا مشغولان به آن نیز از حداقل امکانات حقوقی و انسانی برخوردارند. آنها مراقب محیط طبیعی و جانوران و درختان و در واقع هر آنچیز با ارزشی است که در جنگل ها، مراتع، پارک های ملی و امثالهم وجود دارد اما نکته اینجاست که کسی مراقب این افراد نیست. آنها معمولاکارمندان دولت هستند، در محیط هایی بسیار دور از شهرها و در جوار شکارچیان غیرمجاز مسلح و چوب برانی هستند که دست به هر کاری می زنند: کارهایی که گاه در شلیک گلوله خلاصه می شود و گاه در شکنجه و ضرب و شتم. چه بسیار محیط بانانی بوده اند که در این میان جان خود را از دست داده اند یا بر سر میراث ارزشمند طبیعی کشور مورد آسیب یا نقص عضو قرار گرفته اند. پرونده پیش رو با چنین نگاهی تهیه شده است که بتواند نگاهی جامع به زندگی و زیست این کارمندان مهجور مانده داشته باشد. اینکه بتواند تصویری واقعی تر و خارج از گفت وگوهای اداری و رسمی پیش روی مخاطب بگذارد تا باشد از این رهگذر که نگاهی به آنان دوخته شود.