من کم آدم هایی را دیده ام که حواسشان باشد چه می خورند و چطور می خورند و به قدر کافی از این عادت تکراری لذت ببرند؛ فرانسوی ها اگر بشود عادت فرهنگی ای به اغلبشان نسبت داد، انگار از این قماشند. صبح تا دوش بگیرم، «لورن» صبحانه مفصلی فراهم کرده و روی میز چیده. با هم صبحانه را می خوریم، او می نشیند پای کارهایش و من می زنم بیرون، پی یک جایی که اینترنت گیر بیاورم و نوشته ام را برای شما بفرستم. در تمام سه سالی که در لندن زندگی کرده ام، از سر لجبازی بچگانه با سرمایه داری از نوع آمریکایی اش، تا حد ممکن از این فروشگاه ها، کافه ها و رستوران های زنجیره ای آمریکایی پرهیز کرده ام، حالادربه در اینترنت، سر از «استارباکس» درآورده ام.